Ulice Ramis

+2
Melissa Aife
Mistrz Gry
6 posters

Go down

Ulice Ramis Empty Ulice Ramis

Pisanie by Mistrz Gry Sob Gru 22, 2018 1:21 pm

źródło: wallpaperbetter.comautor: Vladimir Manyukhin, artstation.comźródło: wallpaperbetter.com
Ramis to istna twierdza na szczycie. Niewielkie miasteczko położone jest na zachodnim krańcu gór, wysuniętym z głównego łańcucha. Zbudowano je na przełamaniu zboczu, wysoko ponad granicą normalnych temperatur, przez co przez większość roku widuje się przelotne opady śniegu. Okala je solidny mur z niskimi wieżyczkami oraz tylko jedną bramą. Poniekąd powodowane jest to terenem, przez który ciężko byłoby poprowadzić dodatkową drogę. Budynki z kamienia i solidnego drewna sprawiają wrażenie przysadzistych. Miasteczkiem rządzi sołtys Jorgiel Kalimdran, który już od kilku lat z utęsknieniem wypatruje swej emerytury i przekazania majątków dwóm synom, Teriunowi i Permowi. Głównym źródłem utrzymania Ramis jest kopalnia srebra należąca do Waldrana Sollsa. Stanowi nie tyle źródło miejsc pracy, co sposób na produktywne zagospodarowanie ewentualnych przestępców. Prowadzona przez Orlenda Mollaba, całkiem przytulna gospoda "Śnieżny Szczyt" stoi w bezpośrednim sąsiedztwie tutejszego kupca od towarów wszelakich, Nivina Jumena. Podobno gość był zamieszany w jakieś podejrzane interesy z pracownikami kopalni, jednak niczego takiego mu nie udowodniono.
SPRZEDAŻ
  • srebro
  • wełna

POPYT
  • zboże
  • narzędzia

Mistrz Gry
Mistrz Gry
Admin

Źródło avatara : https://imgur.com/Am3Vl

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Melissa Aife Sob Lis 14, 2020 9:09 pm

REZYDENCJA NIEOPODAL GÓR SEBVOR

Krajobraz przewijał się leniwie za oknem powozu. Na szczęście, dzięki nadejściu jesieni otoczenie zawsze wyglądało inaczej. Pożółkłe częściowo już liście trzepotały niepewnie na wietrze zbierając się do zerwania na wolność. Mimo wszystko klimat mamy taki, że niewiele się koniec końców zmieni. Rośliny nie będą tak pomarańczowe jak w niektórych miejscach świata. Trochę szkoda, z chęcią doznałabym nieco większej różnorodności. Może jak jeszcze trochę się zestarzeję, to wyjadę gdzieś. Rzucę to wszystko w cholerę. Dzieci, wnuczkę, dom, niektórych znajomych. Ktoś mógłby powiedzieć, że jestem samolubna, ale od dawna wielu z nich o mnie nie dba, więc kto jak nie ja ma to robić? Kiedyś nie patrzyłam na to, co inni mówią, kiedyś miałam śmiałość, byłam zadziorna, czułam tę iskrę pasji i niepokonania. A teraz? Niańczę dziecko syna, grzeję się w domu i jeżdżę po bankietach by się upijać i kpić ze świata będąc jego naiwną częścią. Już dojrzałam na tyle, że wiem iż jestem hipokrytką, tylko teraz nie widzę do końca sensu w stawianiu oporu temu wszystkiemu. Walczę sama, nic nie zdziałam, a kiedy ja zostanę pokonana, to przyjdzie kolejna osoba tak samo łatwowierna jak ja, która zgaśnie równie szybko.
Powóz wjechał na posesję mojego "przyjaciela" Wine Cerda. Nie przyjechałam jednak to niego, a do jego żony. Życzył mi śmierci pacan i wiem, że jeśli będzie wystarczająco zdeterminowany, to sam mi tę śmierć da. Ależby go to podnieciło. Tyle razy mi szczekał, tyle razy warczał i się rzucał. W końcu miałby okazję się wyżyć ze wszystkich upokorzeń jakich mu przysporzyłam. Korzystałby z tego przecinając mi żyły i pozbawiając mnie ostatniej kropli krwi, kąpiąc się w niej z uśmiechem.
Wysiadłam z dorożki, poprawiłam płaszcz i torebkę, by mi z ramienia nie zjeżdżała. Zacmokałam na psy, które posłusznie wyszły za mną. Leto natychmiast się wytrzepał, a Dante uważnym spojrzeniem przecedził otoczenie.
-Dobrze Panią widzieć, Pani Aife.-młody mężczyzna o bujnej, jasnej czuprynie skłonił się mi, nie spuszczając ze mnie wzroku. Pogłaskał przy okazji Leto, który dopadł do niego by go obwąchać.
-Ciebie również, Cyrusie.-uśmiechnęłam się do niego, prezentując piękne zęby. Wystawiłam dłoń w jego stronę, a on ją z delikatnością w każdym ruchu, złapał i ucałował. Podoba mi się ten chłopak i ja jemu też. Uwielbiam tę chemię jaka ciągle wisi między nami w powietrzu i ochoczo wpada do nozdrzy przy każdym szybszym oddechu. Jednocześnie czujemy, że nie mamy potrzeby pchać tego dalej, bo wtedy cała ta przyjemność z ukrytej intymności zniknie.
-Pani Cerda już czeka.-dodał, prostując się i wskazując mi otwartą dłonią drogę. Ruszyłam deptakiem, od razu zrównując się z blondynem.
-Pan jest w domu?-wątpiłam, by Wine tracił czas na siedzenie z żoną, pewnie uznaje, że ma dużo innych rzeczy do roboty. Nie powinnam mu tutaj nic zarzucać, sama wolałam polować i jeździć na bankiety podczas gdy moje dzieci wymagały opieki.
-Nie, wyjechał około południa. Nie mówił kiedy wróci, ale zabrał sporą walizkę.-zerknął na mnie z ulgą w ślepiach. Kiedy Pana nie ma w domu atmosfera natychmiastowo się rozluźnia. Można śmiało porozmawiać, pośmiać się, nie trzeba tak pędzić z obowiązkami, życie toczy się swoim spokojnym tempem.-Pony niezwykle niecierpliwie oczekiwała na ciebie. Ja również czekałem. Dlaczego tak długo nas nie odwiedzałaś?-kolejne spojrzenie tych jego pięknie błyszczących oczu niemalże zwaliło mnie z nóg.
-Miałam ostatnio na bankiecie drobne spięcie z Wine, wiesz jaki jest. Wolałam mu chociaż przez chwilę nie wchodzić w drogę, poczekać aż się wyszaleje na kimś innym.-czy można do podpisać pod tchórzostwo? Bardzo możliwe. Swoją karę przerzuciłam na kogoś innego. Mało etyczne, ale niespecjalnie mnie to w tej chwili obchodzi. Czasem trzeba zadbać o własny tyłek.
Doszliśmy do drzwi wejściowych. Stanęłam na najwyższym stopniu i obejrzałam się na ogród. Wbiłam spokojne spojrzenie w słońce leniwie zachodzące za horyzont.
-Powinniśmy go zabić.-westchnęłam cicho, dalej obserwując otoczenie. Wyczułam na sobie wzrok Cyrusa, który teraz zawzięcie milczał.-Ta myśl bez przerwy chodzi mi po głowie...-westchnęłam ciszej, jakbym chciała to powiedzieć do siebie. Wiedziałam, że mężczyzna się ze mną zgadza. Wszyscy w tym cholernym domu się ze mną zgadzają.

***

Po pozbyciu się płaszcza z ramion i wytarciu butów, które nie były ani trochę zabrudzone, mogłam w końcu ruszyć na spotkanie w przyjaciółką.
Powolnym krokiem przemierzałam korytarze, zauważając każdą zmianę jaka zaszła tutaj od ostatniej mojej wizyty. Przesunęłam opuszkami po burej, nieco już startej plamie na ścianie w miejscu o którym Wine kilka miesięcy temu roztrzaskał swojej żonie głowę. Mógłby to chociaż zamalować, ale zdaje mi się, że on traktuje to jako pamiątkę po cudownej dla niego chwili, jako przypominajkę dla żony, żeby następnym razem nie stawiała się tak żarliwie, bo z tego nic dobrego dla niej nie wyniknie. Tego  nie zazdroszczę wampirom. Można się nimi bawić, torturować, nie dbając o bezpieczne granice, bo koniec końców nawet jak się przegnie, to ofiara odżyje.
Zamek w drzwiach zaskrzypiał i na korytarz wypadła uśmiechnięta szeroko nosferatka.
-Melissa!-krzyknęła i ruszyła w moją stronę szybkim, ale zarazem niezwykle zwiewnym marszem.
-Pony!-odpowiedziałam równie entuzjastycznie i uścisnęłam kobietę, która pachniała tak samo pięknie jak zawsze. Przyjemna mieszanka mydła i malin omiotła mój umysł, łącząc się z przyjemnym w dotyku materiałem sukni wampirzycy. Moje psy równie chętnie powitały się z kobietą, merdając ogonami i obwąchując ją wszędzie gdzie sięgnęły nosami. -Dobrze cię widzieć jaką szczęśliwą.- zaśmiałam się cicho kiedy na jeszcze kilka sekund ścisnęła mnie mocniej, po czym przeniosła chwyt na moje dłonie i aż podskoczyła w miejscu z radości.
-Wykluły się.-zaświergotała zachwycona, a ja natychmiast podłapałam jej nastrój. Już jakiś czas temu pisała mi w liście o jajach nieznanego pochodzenia, jakie znalazła w ogrodzie. Zebrała je i wzięła pod opiekę. Trzymając mnie za dłoń pociągnęła do swojej sypialni i zaprowadziła mnie do szklanego akwarium urządzonego lepiej niż nie jeden pałacowy pokój. Czysta woda, kamienie, żywe rośliny wyglądały pięknie w tej zgrabnej kompozycji.
-Spodziewałam się węży, ale okazało się, że to żółwie.-nachyliła się nad zbiornikiem, a ja z nią. Westchnęłam zachwycona widokiem dwóch żółwików wylegujących się na płaskim kamieniu.
-Jakie małe.-zaśmiałam się krótko i poskrobałam Dantego paznokciami za uszkiem, aż ten sapnął głośno i oparł mi się łbem o udo.
-Nie martw się, urosną. Mam książkę o tym gatunku. Nie umiem powiedzieć ile razu już...-nie dokończyła, ponieważ uwagę naszą odwróciła służka pukająca w drzwi pokoju.-Proszę.-uśmiechnęła się do starszej kobiety, która powoli weszła do pomieszczenia.-Oh... Thalia. Dobrze, że jesteś.-zwróciła się w moją stronę i położyła mi dłoń na przedramieniu.-Moja droga, co powiesz na kawałek jabłecznika? Do tego herbata z procentowym dodatkiem?-uśmiechnęła się w ten specyficzny dla niej sposób i mrugnęła okiem. Kiedy mąż znikał pokazywała, że ma w sobie więcej życia niżby się komukolwiek mogło wydawać. To cudowne i niezwykle smutne, że może być sobą dopiero kiedy człowiek, który powinien o nią dbać, znika.
-Nie sposób się na to nie skusić.-odwzajemniłam jej uśmiech. Nie mogłam jej odmówić, gdyż ta propozycja była zbyt idealna.
Thalia skinęła głową, słyszała zamówienie, nie było potrzeby powtarzać, więc skłoniła się lekko i wyszła z pokoju zamykając za sobą cicho drzwi.
-O czym to ja..? Ah, o żółwiach.-westchnęła cicho jakby chciała coś powiedzieć, ale zamiast tego wejrzała mi w oczy.-Mam ci tyle do powiedzenia, chociaż nie wiem czy moje historie będą się od siebie różnić. Wiesz jak to jest gdy siedzisz tylko w domu. Zbyt wiele się zdarzyć nie może.-wzruszyła ramionami i sięgnęła po niewielką skrzyneczkę na biżuterię, w której jak się okazało trzyma suszone robaki dla żółwi.
-Nie przejmuj się. Ja się ciągle ruszam z domu, a każda z moich historii polega na piciu alkoholu i plotkowaniu z bogaczami.-wystawiłam dłoń, kiedy kobieta wyjęła jednego robaka i podała mi go. Złapałam go ostrożnie za końcówkę i zamerdałam nim przed oczami żółwia, który po sekundzie zawieszenia zaatakował ku mojemu zadowoleniu.-Słyszałam, że dorosłe osobniki są zdolne nawet odgryźć palec. To prawda?-zabrałam rękę i otrzepałam palce z suszonki.
-Według książki tak, ale póki co, są nieszkodliwe. Ich ugryzienie zaboli, ale nic poważnego ci nie będzie.-cudowne, że znalazła swoją nową pasję, która jak na razie, nie została potępiona przez męża, może dlatego, że ten nie wchodzi do jej sypialni za często, bo ma swój własny pokój.
Kiwnęłam głową na znak uznania zarówno dla jej wiedzy jak i dla siły żółwi.
-To, co? Idziemy jeść?-rzuciłam luźno.
-Ale ty jesteś niecierpliwa.-zakryła dłonią usta kiedy rozbawiona uniosła kąciki ust.
-Nie jestem niecierpliwa, tylko głodna, to, moja droga, bardzo duża różnica.-wytłumaczyłam się z rumieńcami. Teraz wyszłam na żarłoka, którym jestem, ale to, że nim jestem, nie znaczy, że wszyscy muszą o tym wiedzieć.
Już po chwili, prowadzona pod rękę przez przyjaciółkę, rozpoczynając koleją luźną rozmowę, szłam do jadalni na degustację domowego jabłecznika.

***
18+
Nie poprzestałyśmy na jednym kawałku ciasta, a raczej ja. Ze względów na nieprzyjemności jakie zwykłe jedzenie może wywołać u nosferatu, Pony zjadła tylko niewielki kawałeczek, ja się tak nie musiałam hamować.
Po posiłku zgarnęłyśmy z barku butelkę wina oraz butelkę ludzkiej krwi i ruszyłyśmy do sypialni kobiety, żeby mieć choć odrobinę prywatności. Rozsiadłszy się w fotelach przed rozpalonym kominkiem, zderzyłyśmy się wypełnionymi kieliszkami i na powrót delektowałyśmy się idealnymi trunkami.
-Mam wrażenie, że coraz mniej się boję.-podparła ręką głowę i przyglądała się mi maślanymi oczyma ozdobionymi wachlarzem rzęs. Spojrzałam na nią, głaszcząc opróżniony kieliszek.-Kiedyś biegałam po domu, żeby dopilnować by wszystko było idealnie, a teraz, zwyczajnie czekam aż wróci, bo nie ważne co zrobię, jemu się nie spodoba.-jej głos był niesamowicie spokojny, niemalże kojący.-Zastanawiam się czy to już nie jest masochistyczne podniecenie przyjemności jakie czuję kiedy słyszę jak jego dorożka podjeżdża pod dom.-oblizała czerwone od krwi usta i dolała sobie jeszcze trochę do kieliszka, żeby już po chwili znów go opróżniać.
-Jak to smakuje?-wymruczałam, lekko otumaniona winem. Znów zobaczyłam ten chytry uśmiech na jej ustach.
-Chcesz spróbować?-zapytała półszeptem, powoli wstając z fotela. Zbliżyła się do mnie z kieliszkiem w dłoni. Chwyciła poły skromnej sukienki i podciągnęła ją nieco w górę, by wygodniej usiąść mi okrakiem na nogach. Natychmiast przesunęłam ręką po jej udzie, żeby zadrzeć materiał jeszcze wyżej i odsłonić więcej skóry. Przystawiła kieliszek do ust i pociągnęła łyka kiedy pod sukienką przesuwałam palcami po jej biodrach.
Objęła dłońmi mój kark i złączyła nasze wargi w cierpliwym pocałunku, w którym powoli przelewała mi do ust krew. Specyficzny smak, o dziwo nie taki obcy jakby się wydawało. Nie odsuwała się nawet kiedy stróżka juchy ściekła mi po brodzie i skapnęła na moją białą koszulę.
Objęłam ją drugą ręką i docisnęłam ją do siebie kiedy przesunęłam się bliżej krawędzi siedziska. Zamruczałam kiedy Pony złapała mnie delikatnie zębami za język, dając pozwolenie na zabawy jakich chciałam. Korzystając z siły jaką jeszcze mam mimo wieku, wstałam z kobietą z fotela, a ta natychmiast objęła mnie nogami żeby nie spaść.
Opadłam z nią na miękkie łóżko, pomagając sobie biodrami przesunęłam przyjaciółkę bardziej na jego środek. Usłyszałam zadowolone sapnięcie kiedy otarłam się o nią mocniej. Z już rozpiętą przez kobietę koszulą, zabrałam się za rozebranie jej z luźnej sukienki. Przeczesałam jej włosy, ucałowałam ją jeszcze raz, po czym zeszłam z łóżka. To nie był koniec. Mamy dużo czasu, a niewiedza kiedy Wine wróci do domu dodawała nam tylko podniecenia.
Zgarnęłam ze stolika rozpoczętą już butelkę z krwią i idąc w stronę łóżka upiłam z niej kilka łyków. Nie jest to mój ulubiony napój, ale nie będę wybrzydzać.
Tym razem to ja usiadłam na dziewczynie, po czym przechyliłam butelkę i wylałam trochę krwi na jej nagi tors, tylko po to, żeby już po sekundzie scałowywać i zlizywać ciecz, sięgając w każdy zakamarek ciała kobiety.
Zrzuciłam koszulę na ziemię i cały czas czułam na sobie dłonie Pony, wędrujące wszędzie gdzie dusza zapragnie. Śmiało, niech korzysta. Niech bierze co jej.
Nie walczyłam kiedy mnie objęła i obróciła bym leżała na plecach. Pomogłam jej ściągnąć ze mnie resztę ubrań. Złapałam mocniej kołdrę, gdy polała moje uda krwią, tak chętnie ściekającą w dół, ku biodrom. Teraz była moja kolej na otrzymanie porcji pocałunków.
Jęknęłam głośno, wplotłam palce w jej gęste włosy. Jak dobrze, że noc jest młoda, bo mam zamiar odwdzięczyć się jej nie raz i nie dwa za te przyjemności.

***

Poranek musiał przyjść. Niestety taka jest kolej rzeczy. Wtuliłam twarz w poduszkę i przeciągnęłam się skrzecząc cicho jak kot. Wlepiłam spojrzenie w burzę jasnych loków kobiety, która leżała obok, tyłem do mnie.
Spokojnie zbliżyłam się do przyjaciółki. Przesunęłam opuszkami po jej plecach, rysując na nich różne, mniej i bardziej składne, wzorki. Uśmiechnęłam się kiedy się poruszyła, zbudzona moimi poczytaniami.
Gładząc palcami jej skórę, wędrowałam po jej żebrach, aż dotarłam na mostek. Objęłam ją mocno i obdarowałam kilkoma buziakami w głowę. Prychnęła cichym śmiechem i przekręciła się na plecy by na mnie spojrzeć.
-Dobrze spałaś?-wejrzałam w jej zaspane ślepia.
-Lepiej chyba nie mogłam.-pokazała nienaturalne, wampirze zęby w uśmiechu.-Zdaje się, że pościel będzie do spalenia.-kolejny śmiech, w którym jej zawtórowałam.
-Tak, myślę, że masz rację.-nocnym polewaniem się krwią, narobiłyśmy niezłego burdelu, a i my do najczystszych ludzi nie należałyśmy.
Objęła mnie w piersi i schowała nos w mojej szyi, a ja odwzajemniłam jej przytulenie.
-Ale daj mi jeszcze pięć minut.-burknęła rozbawiona i natychmiast postanowiła przejść do realizowania swojego planu, czyli krótkiej drzemki przed wstaniem z łóżka.
-Dam ci ile będziesz chciała.-sama zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie odpłynąć jeszcze na chwilę.
Podobają mi się nasze spotkania. Nie zawsze możemy sobie na nie pozwolić, bo czasami jej mąż waruje przy nas jak pies, ale kiedy już uda nam się złapać nieco czasu dla siebie, to nigdy nie żałuję ani minuty.

_________________

I'd swallow the moon and the stars
To follow the beat of your heart
Oh when we're high, Oh my God, you blow my mind
So let's get high, Live until we die
You and I, you and I
Let's just do it one more time, one more time, A million times
Let's get high, Live until we die
Melissa Aife
Melissa Aife

Ekwipunek : Informacja w KP.
Ubiór : Informacja w KP.
Źródło avatara : coax 콕스 ArtStation

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Melissa Aife Wto Lis 24, 2020 2:30 am

Wine nie wracał do domu już czwarty dzień. Szanse na to, że nie żyje są niezwykle niskie, ale dajcie się mi i Pony chociaż cieszyć tą chwilą. Nie miałyśmy zamiaru się aż tak wszystkim przejmować, w końcu człowiek jest najbardziej czujny przez pierwsze 24 godziny oczekiwania, a później topór problemów wiszący nad głową, schodzi na dalszy plan.
Świętowałyśmy nasze małe wakacje, bo choć spędzić miałam tutaj jedną noc, to nie mogłam się oprzeć mojej przyjaciółce i pozwolić by siedziała w samotności przez tyle czasu. W czasie świętowania, niech bogowie mi będą świadkami, nie żałowałyśmy sobie niczego. Wine w końcu zapłaci, a my cichutko będziemy liczyć, że nie wścieknie się tak mocno jak to sobie wyobrażamy. Nieodpowiedzialne niezwykle, ale mam już swoje lata i jestem za stara by się przejmować takimi pierdołami. Haha! Nie zadzieraj z nosferatką i babusią, bo ci urwiemy łeb i zjemy oczy!
Barek był już w połowie opróżniony, zarówno z krwi jak i wina. Kilka zestawów pościeli poszło z dymem, złamało się obcas czy dwa. Wspomnienia są najważniejsze. Powinnyśmy jeszcze zatrudnić skrybę, który by wszystko zapisywał, bo nasze zaćmione uzależnieniami umysły nie do końca potrafiły dać obiektywny osąd. O to nam chodziło przecież.
Grajkowie z przepaskami na oczach grali nam z pamięci głośną muzykę od której nogi same rwały się do tańca, a podwiązki spadały z ud. Jest idealnie. Z rozpiętą koszulą, trzymaną w ryzach jedynie przez szelki, przyciągnęłam do siebie ukochaną, która z rozmachem owinęła się moją ręką. Tak cudownie poruszyła biodrami. Szarpnęłam ręką, a kobieta natychmiast się odwinęła i przyciągnęła mnie w swoje objęcia ze śmiechem. Nie przestając podskakiwać do żwawej melodii, przycisnęła swoje usta do moich warg, mrucząc przy tym rozkosznie jak mała puma. Nawet ząbki ma jak ona. Czasem kusi mnie, żeby mnie pogryzła, dla samego urozmaicenia zabaw sypialnianych, ale wiemy jakie mogą być konsekwencje. O wyglądzie nie mówię. Odrobina brzydoty tylko doda mi uroku, zwłaszcza, że i tak minęłam moment mojego życiowego rozkwitu. Może kiedyś... kiedy w końcu znajdziemy dla siebie przyjemny kącik gdzieś w lesie czy górach, z pięknym ogrodem pośrodku którego będzie grób Wine. Oszałamiająco kusząca wizja.

Skarbie, zabijemy go...
Wyszeptałam z uśmiechem mówiącym, że mam ochotę zapolować.
Oczywiście nie własnymi rękoma, damie nie wypada.

Wczorajsze wspomnienia wróciły. Przygryzłam jej wargę. Objęłam ją solidnie w talii i przycisnęłam do siebie, kręcąc szybki piruet. Uwielbiam to jak jej suknia faluje. Kupię jej nową, kupię jej co będzie chciała. Już widzę jak będę ją rozpieszczać. Nawet jeśli to zbyt trywialny cel życiowy, to jak najbardziej jestem gotowa iść po niego choćby nie wiem co.
Obcasy zastukały głośno o posadzkę, a gdy machnęła nogą jeden but zsunął się jej ze stopy i uderzył w ścianę. Szybko pozbyła się drugiego, żeby w tańcu nie przeszkadzał.
Kolejne śmiechy szalały po pomieszczeniu wybiegając na korytarz, kolejne szybkie nuty dopadały naszych uszu, kolejne butelki alkoholu były otwierane ciesząc nasze spragnione ciała. Dzisiaj świętujemy jak królowe, bo możemy, bo złego Pana nie ma w domu.

Z/T

_________________

I'd swallow the moon and the stars
To follow the beat of your heart
Oh when we're high, Oh my God, you blow my mind
So let's get high, Live until we die
You and I, you and I
Let's just do it one more time, one more time, A million times
Let's get high, Live until we die
Melissa Aife
Melissa Aife

Ekwipunek : Informacja w KP.
Ubiór : Informacja w KP.
Źródło avatara : coax 콕스 ArtStation

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Aranai Zevis Sob Lut 13, 2021 2:37 pm

Jakby nie patrzeć, Ramis samo w sobie miało lokalizację, która wprowadzała chłodny klimat, a fakt że trafili tu akurat zimą, powitał ich śniegiem. Dobrze, że byli solidnie ubrani, przynajmniej miał nadzieję, że Victorii to wystarczyło. Konie musiały się lekko zmachać, aby dostać się tutaj na górę, lecz wyminęli główną bramę z ulgą, bądź też strapieniem. Byli teraz całkiem sami, po tym jak Oriana i Rudolf wyjechali zdobyć papiery właśności nad hybrydą, jednak to nie znaczyło, że ich samych nic nie czekało. Gorzej, Elf zdawał sobie sprawę, że najlepsze ma nadejść.
Całą drogę myślał nad tym, że gdzieś tutaj, jest Fabio, a może i reszta Zevisów, zaś jak idiota, postanowił stawić im czoła. Może waleczna samobójcza walka nie brzmiała wcale najgorzej, jednak nie chciał narażać kobiety, na której mu zależało. Niestety, tego nie przeskoczą.
Odnaleźli miejscową stajnie, gdzie zdali rumaki za opłatą, a po tym ruszyli przed siebie, wąskimi uliczkami, pokrywani spadającymi płatkami śniegu. Powoli się ściemniało, choć była młoda godzina.
-Szczerze, nie wiem gdzie znaleźć mojego drugiego już najlepszego przyjaciela, ale znajdzie mnie sam, więc możemy robić co chcemy. Brzmi prosto, co nie?- Uśmiechnął się, patrząc w jej stronę. -Ciekawe jak dzieciaki sobie radzą… o rany, ja to powiedziałem?
Spytał sam siebie zdumiony. Jego myślenie bardzo się zmieniało odkąd tego incydentu w Afraaz. Stawał się zupełnie inną osobą. Dawniej to go przerażało, teraz zaś bawiło. Nie było co się nad tym rozwodzić, należało żyć chwilą. To jedyny pewnik w jego życiu.
Jednak wstrzymał krok, kiedy ręką osłonił Jartamael, jakby ją też chciał powstrzymać, przed postawieniem nogi nieco dalej. Szmaragdowe oczy gniewnie oplotły zaułek, pomiędzy dwoma kamiennymi domostwami, gdzie też o ścianę opierał się pewien Szary Elf, obserwując ich z uśmiechem. Meraves…
-Hm, długo nie musiałem czekać. Witaj Leśny Elfie. Oraz jego towarzyszko.
Powitał ich i ukłonił lekko głowę, a Aranai choć opuścił rękę, drugą ułożył za plecami, w miejscu gdzie miał wsunięty sztylet.
-Eh, czułem że jesteś podejrzany. Szare Elfy nie są takie uprzejme. Coś o tym wiem.
Westchnął, zaś Meraves zaśmiał się. Dopiero teraz Zevis dostrzegł, że ten niespotykany rozmówca, miał na sobie długie szaty. Wyglądał jak jakiś… mag.
-Pozwólcie, że się przedstawię. Prawidłowo. Meraves Urleen, przedstawiciel Kolektywy Oka.

_________________

"Morderstwo to sztuka, ja zaś jestem tu artystą."
Ulice Ramis 3e17e04b348f9b1079e5fa93255ddae2
Aranai Zevis
Aranai Zevis

Stan postaci : Rewelacyjny, miło że pytasz.
Ekwipunek : Dwie szable przy pasie, dwa pistolety skałkowe w kolbach, sztylet w cholewce lewego buta, drugi w prawej cholewce, sztylet na plecach, pod peleryną, trzy sztylety pod pasem przy biodrze, dwa noże do rzucania, za paskiem na piersi, kilka miksturek na pasku przy klamrze.
Ubiór : Koszula na guziki, z rozpiętym dekoltem, karwasze na rękawach, buty ze skrzydełkami, materiałowe spodnie, czarna peleryna, kolczyki, naszyjnik.
Źródło avatara : Eeeeeeeeee....

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Victoria Jartamael Sro Lut 17, 2021 8:36 pm

  Podróż wierzchem miała chyba tyle samo wad i zalet, co piechotą, tylko trochę w drugą stronę. Kłamstwem byłoby stwierdzenie, że człowiek się nie męczył, ale z pewnością mniej, a droga mijała szybciej. Ale jako że mniej się męczył, to i szybciej tracił ciepło. Na szczęście płaszcz zaserwowany przez elfa w zupełności wystarczał, a śnieg, jaki zaczęli tu widywać, cóż, wciąż pozostawiał wiele do życzenia.
  Przekroczyli w końcu bramę miasta, zostawili konie i wyszli na spotkanie swojego nowego przeznaczenia. Choć to chyba zbyt poetyckie. Victoria zaczęła się zastanawiać, czy na pewno jest dobrze przygotowana, ale teraz było już na to za późno.
  — Prosto i przyjemnie... — odparła. I niepokojąco też brzmiało. Chwilowo nijak nie panowali nad sytuacją. Zaśmiała się cicho. — Tak to jest, jak się mówi, co ślina na język przyniesie. — Zerknęła na niego zaczepnie i wróciła spojrzeniem do miasteczka.
  Trzeba było przyznać, że Ramis było ładne. Mogło się zdawać nieco ciasne i zamknięte, ale dawało mu to jakiejś przytulności i dobrze pasowało do kamienno-drewnianych budynków. Cieniutka warstwa śniegu cicho chrzęściła im pod butami.
  Wtem tuż przed nią pojawiła się ręka Aranaia, a ona zatrzymała się natychmiast. Skierowała ślepia na nieznajomego w uliczce, który najwyraźniej już spotkał Zevisa. Skinęła mu głową na powitanie. Jego nastawienie było... obiecujące, choć dalej mu nie wierzyła.
  Jej brwi delikatnie drgnęły na nazwę... stowarzyszenia. Nie słyszała o nich.
  — Kolektywy Oka?... Dlaczego na nas czekałeś? — zapytała, bardziej jednak skupiając się na tym drugim pytaniu, bo wydawało się teraz ważniejsze.
Victoria Jartamael
Victoria Jartamael

Stan postaci : Brak uszczerbków na zdrowiu.
Ekwipunek : torba podróżna z różnościami, pomniejsze komponenty do zaklęć, opatrunki, nożyk, szabla
Ubiór : wygodne, podróżne ubranie, raczej przeciętnej jakości
Źródło avatara : NN

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Aranai Zevis Czw Lut 18, 2021 11:43 am

Aranai nie zdążył odpowiedzieć na te miłe przedstawienie się drogiego Meravesa, bo Victoria już rzuciła tym, co go najbardziej interesowało. Urleen wydawał się rad, że towarzyszka Leśnego Elfa była żywo zainteresowana tematem, a nie siedziała u jego boku jak cicha myszka.
-Dlaczego czekałem? Bo chciałem porozmawiać. Właściwie chodziło mi o Aranaia Zevisa, legendarnego Kruka, urodzonego tylko po to by zabijać…- Przeniósł wzrok na Złotowłosego. -...ale gdy się dowiedziałem, że ma towarzyszkę… Jart… Jartamael, prawda? W dodatku władającą magią, stwierdziłem, że los podał mi dobre karty.
Zevis westchnął.
-Gadasz zagadkami, a ja już nie mam do nich cierpliwości. Dalej nie powiedziałeś czym jest te Twoje Kolokwium, czy coś takiego.
Szary Elf zaśmiał się cicho, ale pokiwał głową, jakby przyznając mu rację, że mu to umknęło. Spojrzał jeszcze po ulicy, ale ta była opustoszała akurat, zapewne z powodu zmroku. Nie martwiły go jednak żadne ciekawskie uszy.
-W porządku. Kolektywa Oka to stowarzyszenie, coś na rodzaj gildii magów. Nie dziwi mnie, że o nas nie słyszeliście, działamy wyłącznie w Ramis i górach Sebvor. Nasz cel jest jeden, ochrona tutejszych zasobów wiedzy. Działąmy niezależnie od każdej z akademii magicznych. Mamy niemałą bibliotekę. W dodatku…
-Dobra, dobra, czego chce ode mnie tak poinformowała gildia czarodziejów, mam kogoś zabić, tak…?
Dopytał, bo mu to nie pasowało. Za dużo trudu sobie zadali, jak na organizację, która nie ma swego za uszami. Victoria musiała to zrozumieć. Meraves z kolei chwilę milczał.
-Uważasz siebie tylko za narzędzie, prawda? A jakbyś miał lepsze zastosowanie? Tak się składa, że mamy niemały konflikt z Twoją byłą bracią. Jeden skrytobójca z Porannej Gwiazdy zabił naszego arcymistrza. W zamian, my dorwaliśmy kilku z nich. Nie wiemy nawet kto zapoczątkował tę lawinę, ale fakt jak dużo Gwiazd w okolicy, daje mi sugestię, że gdzieś w Sebvor mają swoją placówkę. Ale Ty to wiesz, prawda?
Zakończył jak zwykle pytaniem, a Elf pomyślał o Winneburgu, więc się nie pomylił. Wiedział niebezpiecznie dużo, ale nie sądził, że Poranna Gwiazda uwikła się w jakieś prywatne konflikty.
-Victorio, to mag, gadaj z nim w tym swoim czarodziejskim języku, bo ja tracę do niego cierpliwość.- Westchnął dramtycznie. -I chodźmy stąd, zanim ktoś coś usłyszy…
-Rad będę zaproponować naszą siedzibę!
Uśmiechnął się, a Zevis zerknął na niego, jakby rozum postradał.

_________________

"Morderstwo to sztuka, ja zaś jestem tu artystą."
Ulice Ramis 3e17e04b348f9b1079e5fa93255ddae2
Aranai Zevis
Aranai Zevis

Stan postaci : Rewelacyjny, miło że pytasz.
Ekwipunek : Dwie szable przy pasie, dwa pistolety skałkowe w kolbach, sztylet w cholewce lewego buta, drugi w prawej cholewce, sztylet na plecach, pod peleryną, trzy sztylety pod pasem przy biodrze, dwa noże do rzucania, za paskiem na piersi, kilka miksturek na pasku przy klamrze.
Ubiór : Koszula na guziki, z rozpiętym dekoltem, karwasze na rękawach, buty ze skrzydełkami, materiałowe spodnie, czarna peleryna, kolczyki, naszyjnik.
Źródło avatara : Eeeeeeeeee....

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Victoria Jartamael Nie Mar 07, 2021 1:59 pm

  Te wszystkie epitety... Pewnie jeszcze trochę się ich nasłucha, w końcu ich droga niejednokrotnie przetnie jakieś miasto, a Aranai chyba niekoniecznie krył się ze swoją osobą, o ile ktoś mu tego nie kazał. Tak czy inaczej, dziwnie się tego słuchało, z jednej strony zdawała sobie sprawę z tego, jak wyglądało jego życie, z drugiej jednak sama nigdy by tak o nim nie powiedziała. To brzmiało zbyt... płytko.
  Słysząc swoje nazwisko, delikatnie zmarszczyła brwi. Nie przypominała sobie, żeby mu się przedstawiała, z drugiej strony robiła to w karczmie. Jeśli miał dojścia, to mógł się dowiedzieć.
  Słuchała uważnie, kiedy zaczął wreszcie wyjaśniać. Gildia brzmiała wiarygodnie, a magowie zwykle mieli kapitał wystarczający do zbierania informacji po okolicy. Ich cel też brzmiał wiarygodnie, co się zaś tyczyło śledzenia ich... Tutaj sprawy się komplikowały, bo jeśli mag kłamał, to równie dobrze mogli wpakować się prosto w zasadzkę. Zerknęła kątem oka na Arana, ale on chyba nie znał tego elfa. To zmniejszało prawdopodobieństwo, że przynależy do Gwiazdy, ale... To niczego nie wykluczało.
  — Zemsta to uniwersalny język — mruknęła w odpowiedzi na komentarz Aranaia i na chwilę zamyśliła się nad propozycją szarego. Nie spuszczała wzroku z jego twarzy, by ostatecznie lekko pokiwać głową. — Niech będzie... prowadź.
  Kiedy ruszył z miejsca, ona również poszła jego śladem, jednak wyraźnie zrównując krok z Zevisem. Chyba czuła się w ten sposób trochę pewniej.
Victoria Jartamael
Victoria Jartamael

Stan postaci : Brak uszczerbków na zdrowiu.
Ekwipunek : torba podróżna z różnościami, pomniejsze komponenty do zaklęć, opatrunki, nożyk, szabla
Ubiór : wygodne, podróżne ubranie, raczej przeciętnej jakości
Źródło avatara : NN

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Aranai Zevis Pon Mar 08, 2021 6:42 pm

Zemsta może była uniwersalnym językiem, lecz Zevis się w niej nie lubował. Starał się nikomu nie pamiętać krzywd, w końcu, profesjonalizm każe być obiektywny wobec takiego błahego aspektu jak morderstwo. Jednakże, chyba nie wszyscy mogli pogodzić się z faktem, że na ich przyjaciela było zlecenie. Skoro arcymistrz dał się zamordować, w dodatku przez tylko jedną Gwiazdę, był doprawdy słabym magiem. Już nawet Victoria, która raczej nie pełni ważnego stanowiska w świecie czarodziejskim, swoimi korzeniami spacyfikowała zarówno jego, jak też Cardasa. Jednych z najlepszych. Dla niego, ta wojenka była bez sensu. Ale w porządku, skoro Jartamael chciała z nimi gadać, to ten też poszedł.
Po jakimś czas, Meraves zaprowadził ich do dużego, drewnianego gmachu, który mógł tu pełnić nawet rolę kilkupiętrowej rezydencji. Zagwizdał na to, ale nie odzywał się, póki nie weszli przez główne przejście, obserwowani przez licznych panów i panien w sukienkach, znaczy, szatach.
-Się ustawiliście, to z podatków mieszkańców Ramis?
Zapytał ciekawsko, na co szary elf zaśmiał się szybko.
-Jeśli żyjesz dobrze z władzami miasta, to nie musisz martwić się o nic, Leśny Elfie.
-Skończ mnie tak nazywać…
Mruknął jeszcze, aż trafili do wewnętrznego kręgu, który był otoczony księgozbiorami, których okładki stanowiły formę ścian, na wysokości kilku poziomów. Nigdy nie widział tak wiele książek, ale zastanawiało go bardziej, jak to zrobili. Przebili się przez podłogi? Ta ich siedziba została nieźle przerobiona pod te standardy.
Ulreen oparł się o stół, ręką wskazując pozostałym czarodziejom, że wszystko jest w porządku. Każdy podchodził do nich nieufnie, nic dziwnego, byli przecież obcy, a może nawet zostali ostrzeżeni, że zawita tu sam Kruk. Z tego co zrozumiał, Victoria wstępnie nie była w planach, a takie szczegóły potrafiły wprawić w dyskomfort dezinformacyjny. Wiedział to na własnym przykładzie.
-Kalkshtein był naszym arcymistrzem, teraz zastępczo ja tutaj zarządzam.- Wyjaśnił na wstęp Meraves, kiedy to oni mogli zająć miejsca w dwóch krzesłach, na przeciw stołu, kiedy to on sam, po prostu usiadł na nim bogiem. -Poranna Gwiazda dostała na niego zlecenie, kto za nie zapłacił jest już znane, sprawe też rozwiązaliśmy z władzami. Problem jednak jest inny. Wytropiliśmy jednego z Twoich braci, złapaliśmy go, aby zdradził nam położenie siedziby…
-Wypił truciznę?
-Skąd… wiesz?
Spytał zaskoczony, na co Aranai prychnął z rozbawieniem.
-Podstawowa lekcja złapania. Albo znoś tortury, albo się zabij. Wybrał skrót. Osobiście wolałbym tortury, te bicze, oraz podtapianie…
Rozmarzył się, zaś Meraves spojrzał na Victorię, jakby pytał, czy wszystko z nim w porządku. Za chwilę westchnął, chcąc kontynuować.
-Chyba się to nie spodobało skrytobójcom, napuścili na nas atak. Prawdopodobnie sabotaż, niszczenie mienia, ale my zabiliśmy kilku z nich. To zapoczątkowało wojnę…
Wziął wdech, przymykając ślepia.
-Żadną wojnę, gildia nie jest sentymentalna. Jak już, zaatakowało was kilku zabójców, którzy pewnie byli kolegami tego pierwszego. Osobista wendetta, prawdopodobnie bez wiedzy Mistrza Jorkasa. Dlatego zabraniali nam przyjaźni.
-Jorkas… a więc tak nazywa się przywódca…
Mruknął, lecz Zevis pokręcił głową.
-To nie jego prawdziwe imię, ale tak się go nazywa. Poza tym, nie jedyny. Jest trzech Mistrzów. I trzy siedziby…
-TRZY?!
-Ano, a Wy akurat jesteście blisko Winneburgu, czyli tak jakby… siedziby siedzib… fartownie.

_________________

"Morderstwo to sztuka, ja zaś jestem tu artystą."
Ulice Ramis 3e17e04b348f9b1079e5fa93255ddae2
Aranai Zevis
Aranai Zevis

Stan postaci : Rewelacyjny, miło że pytasz.
Ekwipunek : Dwie szable przy pasie, dwa pistolety skałkowe w kolbach, sztylet w cholewce lewego buta, drugi w prawej cholewce, sztylet na plecach, pod peleryną, trzy sztylety pod pasem przy biodrze, dwa noże do rzucania, za paskiem na piersi, kilka miksturek na pasku przy klamrze.
Ubiór : Koszula na guziki, z rozpiętym dekoltem, karwasze na rękawach, buty ze skrzydełkami, materiałowe spodnie, czarna peleryna, kolczyki, naszyjnik.
Źródło avatara : Eeeeeeeeee....

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Victoria Jartamael Sob Mar 13, 2021 8:05 pm

  Faktycznie budynek był ładny, pasował z zewnątrz do okolicy, a w środku został urządzony całkiem funkcjonalnie i efektownie. Wzrok Victorii wodził tu i tam, zwłaszcza kiedy znaleźli się w bibliotece. Ile wiedzy skrywały te niepozorne mury? Oh, z chęcią spędziłaby tu kilka dni, a może nawet tygodni, ciekawe czy mieliby coś przeciwko... Szybko jednak skupiła się na tamtejszych osobistościach. Ulreen chyba zebrał ichniejszą radę czy inny zarząd. Widziała ich zaskoczenie na jej widok, ale nie przejmowała się tym. Chyba wręcz przeciwnie, ta uwaga i zainteresowanie trochę jej schlebiało, zwłaszcza, że mogli nie domyślać się, jaką rolę przyszło jej odegrać w całej historii.
  Szary elf przeszedł do rzeczy, a oni usiedli przy stole. Złożyła dłonie na kolanach, oparła się wygodnie i słuchała. Jej wzrok wodził od Meravesa do Aranaia, starając się nie utracić żadnego szczegółu. Złapawszy wzrok niższego elfa, uśmiechnęła się delikatnie kącikiem ust. Oczywiście, że nic z nim nie było w porządku, ale to był Aran. Należało dobrać odpowiednie sito.
  Jorkas. Również zanotowała to imię w głowie. Nawet jeśli fałszywe.
  — Jeśli działają bez jego wiedzy, to szybko powinno się to skończyć... Zabraniają im przyjaźni, więc podejrzewam, że to były odosobnione przypadki. Czemu mieliby ryzykować życiem za walkę, za którą nikt im nie zapłaci? — Zerknęła kątem oka na Arana, by wrócić zaraz do szarego elfa. — Czego właściwie od nas oczekujesz?
  Podejrzewała jego odpowiedź, ta jednak chyba jej się nie spodoba. Meraves pragnął zakończyć może nie tyle wojnę, co możliwości dalszych konfliktów. Może sam dalej kierował się zemstą, a może nawet chciał tu zasłynąć jako pogromca Gwiazdy. To nie miało dużego znaczenia, była prawie pewna, że zechce rzucić się na Jorkasa.
Victoria Jartamael
Victoria Jartamael

Stan postaci : Brak uszczerbków na zdrowiu.
Ekwipunek : torba podróżna z różnościami, pomniejsze komponenty do zaklęć, opatrunki, nożyk, szabla
Ubiór : wygodne, podróżne ubranie, raczej przeciętnej jakości
Źródło avatara : NN

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Aranai Zevis Nie Mar 14, 2021 5:44 pm

Teraz wszystko układało się w całość, a Aranai zdawał mu się być źródłem wiedzy, który niezbyt opierał się na zasadzie lojalności i dochowywania tajemnicy. Skoro to wszystko mówił, pewnie sam liczył, że na tym skorzysta, to jasne.
-Trzech Mistrzów, trzy siedziby… jak rozumiem, nasze działania względem Winneburgu nie dotyczą pozostałych…?
Dopytał Urleen dla spokoju ducha, nie chcąc najazdu wszystkich Gwiazd z każdego zakątku Medevaru.
-Jak wspomniałem, to prywatny konflikt, Poranna Gwiazda jest w gruncie rzeczy neutralna.
Odparł, ale w końcu wtrąciła się Victoria, rzucając trafną uwagą, która mogła lekko uspokoić Meravesa, ale z pewnością nie na długo, bo w głowie kłębiły się kolejne myśli. Sam Zevis nie sądził, aby Jorkas wtrącał się w te eskapady jego zabójców, w gruncie rzeczy, jeśli nie obejmuje cie w danej chwili kontrakt, masz wolną rękę. Sam z tego korzystał. A kto wie, ilu teraz życzy sobie zrujnowania spraw Kolektywy, skoro się wzajemnie nakręcają na siebie?
-To proste, droga panno Jartamael. Lokalizacja Winneburgu stanowi zagrożenie dla Ramis, nie zapominajmy, że to są przestępcy, nie mają prawa istnieć w Medevarze. Nigdy nie posiadaliśmy takiej wiedzy jak teraz, jesteśmy nawet o trzy kroki do przodu od władz państwa. Z drugiej strony nie łudzę się na świętą walkę, skoro istnieją tu tak długo, nie chcę nawet myśleć ilu urzędników, czy funkcjonariuszy jest skorumpowanych…- Zrobił pauze, schodząc ze stołu. -...nie oczekuję też cudów, ale nie dam wybić nam czarodziejów. Wewnętrzny chaos jest najlepszym sposobem na odwrócenie uwagi zabójców od nas samych…
Aranai zaśmiał się gromko, konfundując tym Urleena i zwracając na siebie uwagę pozostałych magów, co udawali, że się czymś zajmują, wcale nie podsłuchując.
-Teraz rozumiem na co był Ci "Kruk"! Ty potrzebujesz mnie do zabicia Jorkasa! Niebywałe jak we mnie wierzysz, schlebia mi to.
Uśmiechnął się, a Urleen chrząknął.
-No tak… tak, liczyłem na współpracę. Nie oczekiwałem na to, że…
-W porządku, nie tłumacz się. Jestem jedyną nadzieją, że w ogóle sięgniesz Mistrza. Zmuszony jestem odmówić. Jest na mnie wyrok, wy nie wyglądacie na fanatyków górskich wspinaczek, z kolei mam pewien interes do załatwienia…
Odparł, mówiąc oczywiście o Fabio, który ten podobno miał mu przedstawić alternatywę, gdy go znajdzie. Współpraca z magikami raczej nie brzmiała na nic fajnego, preferował łatwiejsze ścieżki. Zerknął jednak na Victorię, jakby oczekiwał aprobaty lub potępienia.
W tym samym czasie, powoli zaczął zbliżać się do nich jeden z magów, co zwróciło uwagę lekko zamyślonego Meravesa.
-Nie teraz, bracie, mamy ważną...
Urwał, widząc jak mag wyjmuje z rękawa sztylet, zachodząc Aranaia od tyłu zatapiając go w jego szyi. Złotowłosy otworzył szeroko oczy, nieruchomiejąc, choć ręką odruchowo chwycił za sztylet, który był teraz w nim. Zamachowca natychmiast ruszył biegiem do wyjścia, zaś przerażony Urleen szybko powiódł za nim wzrokiem.
-ZATRZYMAJCIE GO!
Rozkazał innym magom, którzy ruszyli z anim w pogoń, poza teren budynku, przez drzwi które wyparował. W tym czasie samemu szybko podszedł do Zevisa, co osunął się z krzesła na podłogę, chwytając Victorię za łydkę. Meraves był przerażony, ale nie chciał już podchodzić, zapewne odtrącony przez czarodziejkę, która była tuż przy elfie. Szmaragdowe oczy utknęły na jej twarzy, a na jego usta, pchał się uśmiech.
-Nie lubię ostatnich słów... są beznadziejne...
Wysilił się na żart, puszczając sztylet i przenosząc zakrwawioną dłoń na jej policzek, lecz tylko na moment, bo ta osunęła się zaraz w dół, pozostawiając na jej skórze czerwony ślad. Głowa Aranaia zaraz też opadła na posadzkę, a będący w jego oczach płomyk życia, powoli przygasł. Meraves upadł na kolana, chwytając się za głowę. Raczej nie rozumiał, jak, w takiej chwili, najlepszy skrytobójca w kraju... w dodatku w jego małym królestwie...
Zevis mógł tylko ostatnimi myślami żałować, że dużo Victorii obiecał, ale przecież... wiedziała, prawda...? Wiedziała...

ARANAI ZGON Q.Q

_________________

"Morderstwo to sztuka, ja zaś jestem tu artystą."
Ulice Ramis 3e17e04b348f9b1079e5fa93255ddae2
Aranai Zevis
Aranai Zevis

Stan postaci : Rewelacyjny, miło że pytasz.
Ekwipunek : Dwie szable przy pasie, dwa pistolety skałkowe w kolbach, sztylet w cholewce lewego buta, drugi w prawej cholewce, sztylet na plecach, pod peleryną, trzy sztylety pod pasem przy biodrze, dwa noże do rzucania, za paskiem na piersi, kilka miksturek na pasku przy klamrze.
Ubiór : Koszula na guziki, z rozpiętym dekoltem, karwasze na rękawach, buty ze skrzydełkami, materiałowe spodnie, czarna peleryna, kolczyki, naszyjnik.
Źródło avatara : Eeeeeeeeee....

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Rudolf Isarbeck Nie Paź 10, 2021 11:36 pm

  To była najbardziej przygnębiająca przejażdżka, jaką zaliczył w życiu. Co prawda Shendaar dawało mu wiele powodów do radości, lecz w miarę jak zbliżali się do ich ostatecznego celu, jego myśli coraz bardziej pochłaniane przez świadomość tego, co ma zastać na miejscu. Chyba pierwszy raz w życiu jechał na... pogrzeb? Grób. Kogoś, kto naprawdę go obchodził. To chyba mu się nie mieściło w głowie. Jeszcze nie tak dawno temu los złączył ich wspólne ścieżki w jedną artystyczną plątaninę. Lekkomyślna czarodziejka, akrobatka z ogonem, zawodowy morderca i jąkała kleptoman. Patrzył wtedy na nich jak na rasowy gabinet osobliwości. Chodzący absurd, w który mało który słuchacz uwierzyłby w stu procentach. A jednak nie martwił się zbytnio. Przecież... Co mogło pójść nie tak?
  Jak widać... wszystko.
  Pokierował konia na główną drogę, w międzyczasie tylko coś odmrukując do strażnika przy bramie. Nie robił problemów i dobrze, Rudolf nie miał ochoty z nikim dyskutować. Nie był pewien, czy w ogóle by słuchał, w jego głowie zaczęło się klarować pewne nowe stwierdzenie.
  To Aranai był tym lepkim czymś, co spajało ich grupę, co sprawiało, że mimo wszystko znów się spotykali. Czy może mieli to robić. Teraz mieli spotkać się chyba po raz ostatni, ich dwójka i Victoria. Nie wiedział, czy pytać ją, co zamierza, to się wydawało... niestosowne. Właściwie, wcale nie wiedział, co powinien powiedzieć. Nie zdziwiłby się, gdyby nadal zżerało ją przygnębienie, to zupełnie normalne.
  Jego przywiązanie było bardziej dziwną historią. Właściwie było hazardem, wracając do niego w karczmie, ryzykował wszystko. Ale po prawdzie, niczego wtedy nie miał, mógł ryzykować do woli. Nie spodziewał się jednak, że ten biznesowy układ nabierze tak głębokiego znaczenia w tym krótkim czasie. Do głowy by mu nie przyszło, że zawalona kradzież przerodzi się w tak niecodzienną przyjaźń, a i przyjaciół miał przecież niewielu. Właściwie to chyba zostało dwóch. A raczej dwie. A raczej jednak i... ktoś więcej. To była pokrzepiająca myśl, toteż uczepił się jej, na tyle mocno, że przegapił wjazd do stajni.

_________________

Nigdy nie odbieraj człowiekowi wszystkiego, co ma.
Do wszystkiego będzie wtedy zdolny.
Rudolf Isarbeck
Rudolf Isarbeck

Stan postaci : W porządku. || Blizny: kreska w poprzek pierwszych paliczków prawej ręki; niewielka kreska na lewym barku, na lewym ramieniu i prawym udzie; ślad po postrzale na prawym udzie.
Ekwipunek : noże, sztuk 5; sztylet 15 cm, sztuk 2; skalpel; wytrych, sztuk 6; napinacz, sztuk 2; manierka z wodą; pistolet skałkowy, sztuk 2 [jeden zdobiony]; amunicja, sztuk 7; drobiazgi: ołówek, scyzoryk, pilnik, sznurek, krzesiwo, notatnik, proch, siarka, saletra, cukier, żelazne opiłki, pierścień z zielonym okiem, suszone zioła [mięta, rumianek, pokrzywa], maść na gojenie ran, kilka prowizorycznych bandaży.
Ubiór : ubrany na ciemno. Czarna bandana, wysokie buty, rękawiczki bez końcówek palców, czarna płócienna kurtka, ciemno zielona peleryna z kapturem, czarna od wewnątrz, zapinana matową sprzączką. Szczegóły w KP.
Źródło avatara : NN, pinterest

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Oriana Czw Paź 14, 2021 10:53 pm

Niestety nie dzieliła tak wielu wspomnień z Rudolfem na temat Aranaia, który był dla niej mimo wszystko całkiem epizodyczną postacią, bo bardzo szybko przyszło im się rozdzielić, ale wciąż pamiętała go jako uprzejmą osobę. Więcej się o nim nasłuchała od innych, niż faktycznie z nim rozmawiała. Był bardzo ważny dla wielu osób, zwłaszcza dla Panicza. Wiedziała, że było to strasznie trudne dla niego.
Mimo to, próbowała myślami powracać do Shendaar. Czasem wbrew sobie, co tylko powodowało wracające rumieńce na twarz i opuszczanie głowy, jakby chciała się skryć przed światem. Ale teraz nie mogła, w końcu sama prowadziła wierzchowca. Mieli dwa, musieli je brać ze sobą, to był koniec wspólnych przejażdżek na jednym. Dalej się czuła niepewnie, lecz po takiej górskiej podróży, ewidentnie nabrała wprawy, albo mogła to zrzucić na rozkojarzenie.
W końcu zajechali do Ramis, gdzie mieli szukać Victorii, ale Rudolf…
-Paniczu… Paniczu!- Upomniała go, zwalniając swojego wierzchowca. -Stajnia.- Dodała zaraz, bo musieli gdzieś zostawić koniki. To ją martwiło. Cały on ją zamartwiał. Bała się jak będzie później. Mogła mieć tylko nadzieję, że nie będzie próbować zgrywać twardziela. Tłamszenie uczuć było złe. -Gdzie znajdziemy panią Victorię?
Dopytała, licząc że dojdą do niej jak najszybciej. Żeby to wszystko było z głowy jak najszybciej. Chyba mieli jej szukać u jakiś czarodziejów? Skłamałaby mówiąc, że to jej w żaden sposób nie ekscytowało… magia brzmiała ładnie.
Oriana
Oriana

Stan postaci : Małe blizny na plecach.
Źródło avatara : NN

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Rudolf Isarbeck Wto Paź 19, 2021 10:36 pm

  Równomierny stukot kopyt był niczym mantra niosąca ponure myśli na swoich falach, ciągle dalej i dalej, a wciąż do tych samych, równie ponurych wniosków. Czy to było tak wiele, by choć raz mieć obok siebie grupę osób, którym byłby bliski? Dlaczego każde dobre wydarzenie musiało kończyć się jeszcze gorzej niż stan sprzed niego... Choć może to tylko jego rozżalone pretensje, przecież dobrze wiedział, że w ich życiu każde może w każdej chwili umrzeć. A jednak. Miał nadzieję, że to nie zdarzy się zbyt szybko. Miał nadzieję, a teraz rzeczywistość o sobie przypomniała.
  Nie tylko ona.
  Zatrzymał konia, wyrwany z myśli przez głos Oriany, na którą powoli skierował swoje lekko zagubione spojrzenie.
  — T-tak... jasne — mruknął i zawrócił Karusa w odpowiednią stronę. — Um... W K... — To słowo mu nie leżało. — Kkoll-lektywwwie Oka... Tto ta gildia m-magów. — Westchnął cicho, jadąc uliczką na tyły karczmy, bo choć wiedział, czego szukać, to nie bardzo wiedział, gdzie, a konie musiały odpocząć.
  Oddał je pod opiekę jakiegoś starszego dziadka, który poprowadził zwierzęta do budynku, zagadując do nich miło. Musiał lubić swoją pracę i dobrze mu z oczu patrzyło, toteż Rudolf chyba poczuł się spokojniejszy.
  Kiedy wyszli znów na ulicę, rzucił okiem po rynku.
  — Widzisz ccoś t-takiego? — wymruczał, ostatecznie zwracając oczy na Ori. Może to było trochę jego lenistwo, ale pytanie przechodniów traktował teraz jako ostateczność. Wystarczało, że będzie musiał odezwać się do ludzi w Kolektywie. Ciekawe, czy go wpuszczą. Nie wygląda podejrzanie? Chociaż magowie sami lubią zajmować się podejrzanymi rzeczami.

_________________

Nigdy nie odbieraj człowiekowi wszystkiego, co ma.
Do wszystkiego będzie wtedy zdolny.
Rudolf Isarbeck
Rudolf Isarbeck

Stan postaci : W porządku. || Blizny: kreska w poprzek pierwszych paliczków prawej ręki; niewielka kreska na lewym barku, na lewym ramieniu i prawym udzie; ślad po postrzale na prawym udzie.
Ekwipunek : noże, sztuk 5; sztylet 15 cm, sztuk 2; skalpel; wytrych, sztuk 6; napinacz, sztuk 2; manierka z wodą; pistolet skałkowy, sztuk 2 [jeden zdobiony]; amunicja, sztuk 7; drobiazgi: ołówek, scyzoryk, pilnik, sznurek, krzesiwo, notatnik, proch, siarka, saletra, cukier, żelazne opiłki, pierścień z zielonym okiem, suszone zioła [mięta, rumianek, pokrzywa], maść na gojenie ran, kilka prowizorycznych bandaży.
Ubiór : ubrany na ciemno. Czarna bandana, wysokie buty, rękawiczki bez końcówek palców, czarna płócienna kurtka, ciemno zielona peleryna z kapturem, czarna od wewnątrz, zapinana matową sprzączką. Szczegóły w KP.
Źródło avatara : NN, pinterest

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Oriana Czw Lis 11, 2021 11:26 am

Kolektywa Oka? Brzmiało wyjątkowo, choć nie rozumiała słowa "kolektywa", ale skoro brzmiało to mądrze, to pasowało do czarodziejów. Czego więc szukać, hm.
Za jakiś czas odprowadzili wierzchowce i wrócili do pieszej wędrówki. Oriana szczelniej opatuliła się płaszczem, chrupocząc bucikami o garstki zebranego w kupce śniegu. Panicz dał jej zadanie, więc musiała działać.
-Panicz pójdzie za mną, ja wszystko załatwię!
Oznajmiła ze szczerym uśmiechem, nim prawie nie potknęła się o coś, ale to nic. Ruszyła przed siebie, zaczynając zaczepiać ludzi na ulicy, ze słodkimi oczami. Ludzie rozpływali się nad nią, aż w końcu znalazł się jeden, który wskazał kierunek. Przytuliła go w podzięce, ku jego zaskoczeniu, po czym pobiegła dalej.
Po jakimś czasie dotarli do wielkiego gmachu, który na drzwiach miał symbol oka. To musiało być to. Lisiczka podeszła i zaczęła pukać.
-Halooo? Przepraszam, tutaj są magowie? Jestem Oriana.
Powitała się z drzwiami, aż te uchyliły się, a stanął w nich mężczyzna w szatach, spoglądając na nią i na jej towarzysza.
-W czym rzecz?
Oriana
Oriana

Stan postaci : Małe blizny na plecach.
Źródło avatara : NN

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Mistrz Gry Czw Lis 11, 2021 11:50 pm

Zamykam i przenoszę do retrospekcji.

_________________

Trudno jest mieć serce, jeśli zatrzymało się tak wiele innych.
Mistrz Gry
Mistrz Gry
Admin

Źródło avatara : https://imgur.com/Am3Vl

Powrót do góry Go down

Ulice Ramis Empty Re: Ulice Ramis

Pisanie by Sponsored content


Sponsored content


Powrót do góry Go down

Powrót do góry


 
Permissions in this forum:
Nie możesz odpowiadać w tematach