Ursa

PO TIMESKIPIE

Gdy księżyc znalazł się na szczycie pociemniałego nieboskłonu, nad Ursą powoli zbierały się jeszcze czarniejsze, upiorne chmury, przykrywając stopniowo gwiazdy, jakby skłaniając wszystkich, aby wrócili do swych domów…
-...mały chłopczyk; śliwkę zjadł... zaraził się cholera, trupem padł…- Nucił cichutko, spod swojego kaptura, stawiając powoli kroki po wydeptanej ścieżce, która prowadziła go w głąb drewnianych zabudowań. -...chłopiec większy, gniazdo mewy; urwała się lina, żałobne śpiewy…- Wodził dalej, wciąż cicho, rozglądając się łagodnie, zawieszajac wzrok na zamykanych oknach, z pomocą klap, których miał nie pokonać wicher, czy zła mara. -...pudło z farbami; dziewczynka mała... polizała pędzel, duszkiem się stała…- Powoli zbliżał się do większego budynku, choć z niego też powoli wychodzili ludzie, poprawiając swoje nakrycia głowy, śpiesząc się, jakby ich złe licho goniło. -...dzieci piszczą w niebogłosy; Gobi wszystkie pożre w nocy…
Dokończył przyśpiewkę, korzystając z niedomkniętych przez klienta drzwi, znikając we wnętrzu małej tawerny, w której panował półmrok, z którym ledwo radziły sobie dwie odpalone świece. Były tu dwa ciasne pokoje, oraz szynkwas dla mężczyzny, który grzebał pod ladą. Podszedł do niego powoli, zdejmując z głowy kaptur, odsłaniając jego popielate włosy, zaś właściciel przybytku zawiesił wzrok na jego przekrwionych oczach.
-Późna pora na picie…
Rzucił, z grymasem niezadowolenia na twarzy. Najpewniej chciał samemu iść do domu, aby uniknąć gorszącej się pogody. Gaspard jednak uśmiechnął się lekko, niestrudzony tymi słowami.
-Jedna nalewka i będę gotów ruszać.
Odparł, kładąc na drewnianym blacie dwie monety, zaś facet przyjrzał się im uważniej, by zaraz je zainkasować, przygotowując swój alkoholowy twór. Zerkał co rusz na tajemniczego klienta, a zwłaszcza, na jego ślepia.
-Wyglądasz, jakbyś nie spał długo. Po cholerę zatrzymujesz się w Ursie?
Zapytał, a Gaspardowi przez myśl przeszło te pytanie dwukrotnie. W rzeczywistości, wcale się tu nie zatrzymywał, tak naprawdę, opuszczał to miejsce. Po tym jak spełnił wolę Boga Śmierci, zanosząc amulet w miejsce docelowe, oraz żegnając się z Serafiną i Harimem, który ruszyli we własną podróż, był wolny. Całkowicie wolny. Nie miał celu, nie miał świętej misji, a jego problem, z którym tak długo walczył, w końcu się skończył. Po niespełna roku. Ciężkiego roku, który zwiastował dla niego czas jeszcze większych prób i nieznanego, co czekało na niego tuż za rogiem. Chciał oddać się temu i zmienić coś w swoim życiu, zawładnąć nad samym sobą, ale wymagało to wielkiego wysiłku. Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Z pewnością, będzie inaczej. Teraz, musi. Złożył kolejną obietnicę, wielkiej wagi i nie byle komu, że tak się stanie. A Gaspard, był słownym człowiekiem.
-To był ciężki czas…- Zamyślił się na moment, tłumacząc swoje oczy, które w rzeczywistości, były efektem wstrzymywania się od krwi. Ciężko walczyć z uzależnieniami, zaś krew była czymś gorszym, niż papierosy, czy alkohol. Niosła większą cenę. -Jestem tylko przejazdem, ruszam dalej, właściwie, za moment.
Dopowiedział, a wtedy otrzymał szklankę z nalewką, którą pochwycił w dłoń. Mężczyzna pokiwał głową, jakby aprobował tą myśl, nie widząc nic dobrego w specyficznym nieznajomym w tych stronach. Jeno wystarczy, że babka stara opowiadała ostatnio, o upiorach, teraz każdego byle wiatr poganiał.
-Dokąd to…?
-Jeszcze nie wiem. Chyba na zachód. W przeciwną stronę nic nie ma. Co jest najbliżej…?
Dopytał, bo w gruncie rzeczy, wstępny plan zakładał powrót w rejony bardziej znajome, jak ziemie senemskie.
-Najbliżej…? Chyba “Gospoda Pod Kłem”, po drodze do Sadah, lecz nie zatrzymuj się tam, mówią na to “Mordownia”. Chyba, że życie Ci niemiłe...
Nakreślił, zaś Gaspard jednym susem opróżnił szklankę i przetarł usta, nakładając na głowę kaptur i zerkając ostatni raz na barmana.
-Dziękuję. Uważaj na siebie.
Odparł, ignorując to ostrzeżenie, bo widział już tyle, że takie określenia nie robią na nim wrażenia, póki tego nie zobaczy. Nie taki czort straszny, jak go malują, czy jakoś tak.
Wampir opuścił tawernę, smagany wzmacniajacym się wiatrem, lecz to był znak, by iść przed siebie, na zachód, cokolwiek go tam czeka. Pogładził dłonią swoją torbę, upewniając się, że wszystko jest na swoim miejscu. Przy pasie wciąż miał pistolet od Grycana, którego mu nie oddał i zapewne nie będzie miał najbliższej okazji do tego. Ale przy sobie miał coś cenniejszego. Trzy flakony, ze specyfikiem od Rantira, które pozwalały mu na jeden dzień, chodzić w promieniach słońca… były cenne… i ostatnie. Dlatego, musiał pozostawić je na czarną godzinę i powrócić do życia pod osłoną nocy. Ale hej, przygodo…

z/t