O magii słów kilka

Magia jest integralną częścią świata, przenika każdą formę istnienia i zapewnia życie każdej istocie, nie tylko zwierzętom i roślinom, ale też tworom takim jak żywiołaki, golemy, duchy czy animowane przedmioty. Przyjmuje wtedy postać aury zbudowanej z any oraz many. Z pomocą tej drugiej zdolni i wyszkoleni w dziedzinie czarów potrafią wpływać na otaczającą ich rzeczywistość.

---

Ana jest energią magiczną, stanowiącą nieodłączną część przyrody tak samo jak wszelkie inne cząsteczki i oddziaływania między materią. Przenika wszystkie warstwy otaczającego nas świata, stanowiąc swoiste spoiwo pomiędzy nimi. Ana umożliwia utrzymanie struktury materii w takiej formie, w jakiej możemy ją obserwować. W kontakcie z materią ana w większości przyjmuje kompatybilną do niej formę i staje się maną, stabilizując strukturę. Przemiana odwrotna zwykle skutkuje natychmiastową dezintegracją obiektu. Mogą też powstawać przy tym niekontrolowane anomalie magiczne, których dokładne przyczyny nie są znane.

Rantir Raganen Quinaathaaph, \"Mistyczne dywagacje" napisał:Jakkolwiek możemy wyizolować czystą wodę, a o czystości ognia nikt dyskusji by się nie podjął, tak ciężko jednoznacznie określić, co jest czystym żywiołem powietrza i ziemi. Alchemicy i uczeni dawno już uznali, że składają się one z wielu substancji, wciąż brakuje natomiast rzetelnych badań nad tym, które ich składniki niezbędne są, do uznania za pełny żywioł, a które przeszkadzają w tym, by określić je czystym.

Powszechnie uważa się, że niemożliwym jest dla zwykłego śmiertelnika, by mógł bezpośrednio wykorzystywać anę w jej czystej postaci. Próby takie kończyły się w najlepszym razie fiaskiem, w najgorszym - dezintegracją, a przechodziły przez całą gamę nieprzyjemnych, drastycznych lub makabrycznych w skutkach incydentów. Niemniej każda żywa istota zawiera anę w sobie i jest ona jej niezbędna. Niektóre teorie mówią, że ana i mana tworzące aurę bezustannie przechodzą jedna w drugą, co zapewnia łatwe dostosowanie się organizmu do warunków życia.

---

Mana jest ukształtowaną formą any, jej właściwości zależą ściśle od sposobu tego ukształtowania, tak jak różna budowa krystaliczna wpływa na różne właściwości minerałów. W żywych stworzeniach zdecydowanie przeważa mana, która wraz z aną tworzy aurę charakterystyczną nie tylko dla danego gatunku czy rasy, ale nawet konkretnego osobnika. Różnice te są bardzo subtelne i trudne do zauważenia przez niewprawnego czarodzieja. Najważniejszą cechą many jest jej stabilność, dzięki której po odpowiednim przygotowaniu czarodziej może wykorzystać ją do tkania zaklęć. Wciąż nie jest pewne, na jakiej zasadzie dochodzi do ukształtowania czaru, powszechnie jednak przyjęła się teoria dotycząca woli. Według znanego badacza całego fenomenu magii, Krystofa Landseera, mana silnie oddziałuje z umysłem użytkownika, poddając się jego sile woli, o ile ta prezentuje się na odpowiednim poziomie.

Krystof Landseer, \"Kolorowe ognie i myśl" napisał:Być może umysł ludzki skrywa więcej zagadek, niż dotychczas nam się wydawało. Nie wykluczam, że w jego wnętrzu jest dodatkowe ognisko energii, którą dotychczas nazywaliśmy siłą własnej woli, a która to energia jest na tyle potężna, by zmusić manę do posłuszeństwa. Wielu uczonych wciąż mi zaprzecza, jednak sami borykają się z tym samym problemem. Brak jednoznacznych dowodów na nas wszystkich wymusza dalsze drążenie tematu.

Aura
Jak już było wspomniane, aura jest energią życiową zgromadzoną w żywym lub żyjącym stworzeniu, zbudowaną z mieszaniny any oraz many. Jest niezbędna do życia, jej uszkodzenie wywołuje poważne konsekwencje zdrowotne objawiające się dysfunkcją różnych elementów organizmu. Optymalny poziom aury jest zwykle stabilny i niezmienny. Uszkodzona aura żywej istoty regeneruje się samoistnie w miarę jej naturalnego powracania do zdrowia. Proces zatrzymuje się po osiągnięciu optymalnego poziomu. Magiczne podbudowanie aury sprzyja gojeniu się ran i innych obrażeń.

W stosunku do zaklęć
Mana jest niezbędna, by móc zrobić cokolwiek, co jest ogólnie pojęte jako magiczne. Poprawne rzucanie zaklęć nie narusza aury czarodzieja, dopiero różnego rodzaju wypadki mogą grozić czymś takim. Normalnym efektem u adeptów jest zmęczenie, które należy odespać. Aktywne zaklęcia wciąż natomiast oddziałują z tym, kto je rzucił. Dzięki temu wprawny czarodziej może spróbować określić, jaki czar długotrwały rzuca dana osoba, a także w drugą stronę - kto lub co może być źródłem danego zaklęcia.

---

Zależnie od sposobu ich rzucania zaklęcia możemy podzielić na inkantacyjne, komponentarne oraz rytualne. W większości pokazuje to też ich stopień trudności. W każdym z tych rodzajów można znaleźć zarówno proste, jarmarczne wręcz sztuczki, jak i skomplikowane czary i klątwy rodem ze starodawnych legend. Wiele zaklęć czerpie z dwóch lub nawet trzech naraz, lecz są też czary, które wymagają jedynie inkantacji słownej lub materialnych komponentów.

Inkantacyjne - zdecydowanie największą ich zaletą jest to, że można je rzucić w niemal każdych okolicznościach i to praktycznie na poczekaniu. Zaklęcia wypowiadać można w trzech językach magicznych, zależnie od ich charakteru. Język xantji służy do wpływania na rzeczywistość, można za jego pomocą wyczarować kulę ognia, zmienić wodę w lód albo wyleczyć czyjeś rany. Język shov't wykorzystuje się do wpływania na cudze umysły, tworzenia różnorakich iluzji, halucynacji czy chociażby porozumiewania się za pomocą myśli. Trzecim jest język anihar, którego używa się do zaklinania przedmiotów i ich użytkowania. Magiczne inkantacje są bardzo wymagające pod względem wymowy, a wiele trudniejszych zaklęć nie należy recytować, lecz nadać im bardziej emocjonalnego wyrazu. Rytualne zaklęcia inkantacyjne często wymagają, by je śpiewać, a treść nie jest prosta. Szczęśliwie jednak nie jest potrzebna znajomość danego języka, by móc nauczyć się konkretnego czaru. Jedynym dodatkiem niewerbalnym, jakiego może wymagać czar czysto inkantacyjny, jest gest; rąk, ciała, kontakt wzrokowy i tym podobne drobiazgi.
Komponentarne - czary te wymagają do działania odpowiednich komponentów. Tymi może być niemal wszystko, od specjalnie rzeźbionych kamieni do potrząsania, aż po umaczane we krwi ptasie pióra rozłożone na podłodze. Wszystko, co wymaga ręcznego przygotowania. W wielu dodaje się również inkantację do zaklęcia. Komponenty same w sobie nie są w żaden sposób magiczne i dopiero w połączeniu z resztą czynności czarodzieja umożliwiają utkanie zaklęcia.
Rytualne - na dobrą sprawę są rozwiniętą postacią zaklęć komponentarnych. Zawsze wymagają inkantacji, przynajmniej szczątkowej, a oprócz komponentów do udanego rzucenia zaklęcia wymagane są odpowiednie warunki. Pora dnia, roku, pogoda, faza księżyca czy odpowiednie miejsce na świecie. W wielu rytuałach znaczenie ma liczba osób biorących udział, często nawet nie muszą one być magami i stanowią swego rodzaju żywe przekaźniki energii. Zaklęcia rytualne najczęściej ze wszystkich korzystają z magicznych symboli. Potrafią mieć duży zasięg rażenia i potężną moc, jednak wymagania, by je rzucić, są kulą u nogi dla większości czarodziejów. Raczej nie nadają się do walki z oczywistych powodów, jednak znane są przypadki, gdzie schowany w jakimś kącie mag zdążył wystrugać coś przydatnego. Z prostych czarów rytualnych korzysta natomiast wiele kultur pierwotnych, często nawet nie zdając sobie sprawy z całej teorii magii opracowanej przez senemczyków.

Ponadto, zaklęcia można również podzielić na trzy inne rodzaje:
Krótkotrwałe - wszystkie, które się rzuca i nie trzeba robić nic więcej. Czaru nie można odwołać ani rozproszyć, lecz da się go odbić lub wchłonąć. Obecnie trwają spory nad tym, czy efekt tych zaklęć (np. lecąca kula ognia) jest magiczny czy też nie, jednak wiele badań wskazuje, że nie.
Długotrwałe - zaklęcia działające przez pewien czas po ich rzuceniu. Twórca czaru może go w każdej chwili odwołać, większość też można w prosty sposób rozproszyć. Do zaklęć długotrwałych należą wszystkie klątwy.

---

Najkrócej rzecz ujmując, zaklęcia te nie są pod kontrolą żadnego maga, pomimo że być powinny. Dzieje się tak najczęściej przy destabilizacji czaru lub utraty kontroli przez czarodzieja. Są nieprzewidywalne, mogą skierować swe działanie w dowolną stronę, zmienić je w przypadkowy sposób, "zaatakować" losową istotę, wybuchnąć lub implodować. Kolejne ryzyko dotyczy źródła. Wyzwolone zaklęcie musi obrać sobie obiekt, z którego będzie czerpać energię do działania i rosnąć w siłę. Kiedy mana w źródle się kończy, większość tych anomalii znika, lecz znane są przypadki, że wędrowały one po obecnych, zabijając całe grupy. Jedynym skutecznym sposobem ochrony jest rozproszenie takiego czaru, gdyż istnieje małe prawdopodobieństwo, że kontr-zaklęcie zostanie wchłonięte.

---

Nawet te same zaklęcia nauczane w oficjalnych szkołach magii potrafią różnić się między sobą w zależności od regionu i tego, kto ich naucza. Tradycyjni nauczyciele ludowi, czerpiący wiedzę od własnych przodków i mentorów mogą nauczać jeszcze innych wersji. Jest to najczęściej spotykane wśród szarych i leśnych elfów, plemion katalamdatów oraz niektórych bardziej konserwatywnych społeczności dai'lahów. Ze względu na długie odseparowanie, jeszcze większe różnice obserwuje się w zaklęciach używanych przez månyo i kiyami. Jedyne, co się nie zmienia, to efekt.