Skrócony opis

Pierwotna kultura szarych elfów została dawno zatracona, kiedy ich plemiona spotkały się po raz pierwszy z przybyłymi z południa plemionami ludzi. Można dziś obserwować tylko malunki naskalne i strzępy opowieści z dawnych czasów. O mitycznych stworach sprawujących pieczę nad elfim ludem, o bohaterach władających prawami natury, by stworzyć nowy, lepszy świat i o szachrajach, którzy te plany ustawicznie rujnowali. Dziś szare elfy żyją podobnie do Dai'Lahów, w wędrownych karawanach, raz po raz rozbijających obóz w oazie czy przy jaskini. W przeciwieństwie do ludzi, nie budują własnych miast, ale często można w nich spotkać. Wielu elfów para się handlem, ale zdecydowana większość to typ wolnego ducha, który przyjmie niemal każdą pracę najemnika, niekoniecznie legalną. Ze względu na swoje niewielkie rozmiary i bystre zmysły, są doskonałymi łotrzykami, a kilku odniosło sukces życiowy jako wybitni ślusarze.
Pojedynczy klan składa się z jednej lub kilku bliskich sobie rodzin, a pomiędzy klanami zwykle wędrują jedynie kobiety wydawane za mąż. Poligamia nie jest dobrze widziana, postrzegana raczej jako przejaw niezdecydowania, co ostatecznie wiedzie do braku wytrwałości w dążeniu do celów. Elfy te wyznają filozofię drogi, postrzegają życie jako wielką Podróż, którą każdy musi odbyć, by odnaleźć swój prawdziwy dom. Wybranek jest kompanem w Podróży, należy wybierać go mądrze, ponieważ cel musi być dla nich wspólny, inaczej małżeństwo jest nieudane i prędzej czy później się rozpada. Doprowadzenie do czegoś takiego jest przejawem niedojrzałości, zwykle po rozłące elfy przez długie lata pozostają same, niektóre wręcz wyruszają na samotne tułaczki, by w ciszy i spokoju odnaleźć na powrót swoją drogę i lepiej ją poznać. Najmniejsze dzieci wychowuje się razem, dopiero w miarę dorastania przechodzą odpowiednio bardziej pod opiekę ojca lub matki i uczą się swojego przyszłego zawodu. Możliwe jest trafienie pod oko mentora z klanu, jednak wędrówki do innych klanów czy miast przed osiągnięciem dorosłości są sytuacją bardzo rzadką i dość ekstrawagancką, postrzeganą jako ludzka modła.
Nie obstają za tradycyjnym kultem piękna, choć nie jest ono dla nich całkiem obojętne, każdy czasem lubi otoczyć się ładnymi rzeczami. Sztuka obraca się raczej wokół muzyki niż obrazu, najpopularniejsze są różnego rodzaju flety i fujarki, a także instrumenty bardziej perkusyjne. Tradycyjne melodie są spokojne, wręcz melancholijne. Wywodzą się niejednokrotnie z zamierzchłych czasów i kiedyś opowiadały historię, ale na przestrzeni wieków wiele z nich zmieniło się, przybrało dziur i łat, przez co są tylko zarysem dawnej kompozycji. Od szarych elfów natomiast pochodzi północna sztuka zdobienia ciała tatuażami, do dziś są oni uważani za najlepszych wytwórców farb i samych artystów w tej dziedzinie. W przeciwieństwie do malunków, tatuaże były i wciąż są ważne. Zwykle posiada się dwa - jeden niedługo po narodzinach, oznacza początek, drugi po odnalezieniu swojego Towarzysza. Powoli zatraca się zwyczaj przewidywania momentu śmierci przez wioskowych mnichów, to był trzeci tatuaż, a jego spełnienie świadczyło nie tylko o dobrych umiejętnościach duchownego, ale też dobrym życiu ów elfa, gdyż zdołał on podążać wytypowaną mu Drogą.