Obrona i tworzenie

Ten dział dotyczy możliwości reagowania na obce zaklęcia, tworzenie nowych czarów i umieszczania ich w innych obiektach, czyli zaklinania. Umiejętności te są przydatne dla każdego czarodzieja nie tylko w polu, ale i w zaciszu biblioteki, które nie zawsze jest tak bezpieczne, na jakie wygląda.

Odbicie zaklęcia
Aby odbić lecące w jego stronę zaklęcie, mag musi skupić się na tej czynności. Skłania on swoją aurę do utworzenia czegoś na wzór tarczy, dzięki czemu może powstrzymać dowolny efekt magiczny, nawet jeśli go nie zna. Możliwe jest też powstrzymywanie rzeczy niemagicznych: efektów czarów krótkotrwałych, zwykłych przedmiotów itp. To jednak wymaga pewnej wprawy lub dostatecznie silnej woli. Znacznie prostszą opcją jest skorzystanie z odpowiedniego czaru ochronnego. Odbity czar/inna rzecz zmienia swój kierunek, ale nie przestaje działać.

Wchłonięcie zaklęcia
Jest to inny sposób na uchronienie siebie lub też innych przed wrogim zaklęciem, potencjalnie też mniej destrukcyjny, gdyż wchłonięty czar zwyczajnie znika, podobnie jakby został rozproszony. Różnica polega na tym, że czarodziej może poczuć lekkie oszołomienie w przypadku potężniejszych zaklęć, których nie zna. Całość opiera się na odpowiedniej sile woli czarodzieja, którego zadaniem jest przechwycenie czaru w zasięgu swoich zmysłów i dodanie jego energii do własnej aury. Dotyczy tylko efektów magicznych, czyli czarów długotrwałych. Wchłanianie czarów rytualnych grozi śmiercią.

Rozpraszanie zaklęć
Największym minusem rozpraszania zaklęć jest to, że należy je najpierw rozpoznać i znać się na nich. Każdy czar długotrwały, który da się rozproszyć, ma na to swój charakterystyczny sposób - zwięzłą inkantację, która natychmiastowo kończy jego działanie. Dużą zaletą tej metody jest jej bezpieczeństwo i brak skutków ubocznych. Rozpraszanie nie dotyczy czarów rytualnych oraz klątw, które mają swoje sposoby na odwołanie.

Tworzenie zaklęć
Aby stworzyć nowe zaklęcie, należy sformułować sobie sposób jego działania i spróbować taki czar zastosować w praktyce. Jak łatwo się domyślić, jest to proces żmudny, najeżony próbami i błędami, niejednokrotnie trudnymi do wychwycenia. Z wiekiem przychodzi nieco więcej wyuczonej intuicji i łatwiej jest dobrać poziom skomplikowania zaklęcia do zamierzonego efektu. Zazwyczaj niepowodzenia przy tworzeniu czarów nie dają żadnych efektów, ale może się zdarzyć, że nowe zaklęcie wymknie się spod kontroli i nie do końca będzie działać tak, jak zamierzano.

Zaklinanie
Rytuał zaklinania może mieć bardzo różną budowę, w zależności od używanych zaklęć oraz samego czarodzieja. Podobnie jak z czarami, istnieją ich różne wersje. Zasadniczo zaczyna się od narysowania odpowiednich symboli magicznych. Istnieją specjalne stoły do zaklinania, które wyposażone są większość potrzebnych symboli. Następnie należy mieć przedmiot, który chce się zaklnąć i nałożyć na niego odpowiednie, znane sobie zaklęcie. Im potężniejszy efekt, tym więcej czasu należy poświęcić na zaklinanie, od paru godzin do nawet kilku dni pracy. Raz zaklęty przedmiot nie może utracić swoich właściwości, chyba że zostanie zniszczony (więcej niż w połowie). Rzucenie rozproszenie przerywa chwilowo działanie zaklętego przedmiotu.

Magiczne symbole
Mianem magicznych symboli określa się wszelkiego rodzaju znaki, litery, słowa czy też runy, które same w sobie są komponentem zaklęcia. Jeśli są jedynym komponentem, poprawne narysowanie symbolu skutkuje rzuceniem danego czaru. Tak funkcjonują jedynie zaklęcia pasywne, ochronne i stosunkowo nieszkodliwe. W innym przypadku potrzebne są jeszcze dodatkowe czynności jak np. wypowiedzenie inkantacji. Stosowane są w większości rytuałów, ale też w wielu innych, prostszych zaklęciach. Raz narysowany symbol nie zużywa się, chyba że zostanie umyślnie zniszczony. Sposób ich rysowania zwykle jest dowolny, może też wpływać na efekt, to jednak zależy od konkretnego czaru. Każdy magiczny symbol da się wykryć, niezależnie od tego, czy odpowiadający mu czar jest teraz aktywny, czy nie. Tak jak w przypadku zaklęć, spostrzegawczy czarodziej może rozpoznać twórcę symbolu.