Notatnik Prawdy

Znaleziona kartka z notatnika, datowana na okres zimowy:

"Poznałem przedstawiciela wyższych sfer, Geo'Mantisa. Młody ideał salonów Medevaru, który z jakiegoś powodu zainteresował się moją osobą, pewnie z powodu nazwiska. Chcę utrzymać z nim kontakt, może być moją szansą na zaistnienie w świecie sztuki..."

Znaleziona karteczka, datowana na okres letni, 86'

"No dobrze, może pominąłem pewien rozdział mojej historii, ale traktuję to jako bardzo osobisty i specyficzny epizod, w którym zgłębiam mój gatunek w praktyce. Tak, Pani Luar, to o Tobie... Kobiety jej pokroju, potrafią zmącić umysł, zmuszając do przemyśleń..."

Spisana zimą 89’

“Powracam tu zawsze w dziwnych chwilach mojego życia… ale jak zwykle, chcę chyba wyrzucić z siebie myśli, aby spojrzeć na nie jak zupełnie inna osoba. Wiele razy, odkąd pamiętam, czułem się samotnie, a winiłem za to innych, szukając wyjaśnienia mojego cierpienia. Lecz chyba późno pojąłem, że to moja osobowość, moja słabość i może upartość zaprowadzały mnie zawsze do tego samego punktu w moim życiu.
Dobrze wspominam Mirandę, dziewczynę która była dla mnie bardzo dobra, lecz kładłem na nią za duży ciężar, jakim był mój smutek, poczucie żałosności i niewypowiedzianych słów do własnego ojca. Nie mogła znieść tamtego mnie, bo sam nie potrafiłem przebywać nawet z samym sobą. Zrozumiałem to z upływem lat i żałuję tego.
Pojawiła się też Luar, która mogła dać mi z pewnością dużo ciepła w życiu, lecz wiedziałem jak krwawa byłaby to droga, a ja pociągnąłbym ją na dno… a może ona mnie? To była chyba tylko przelotna relacja, doprawiona masą bólu, czasem lub epizodem, który pamiętam jak przez mgłę, bo pożarły mnie wtedy własne nałogi i bezsilność. Też byłem wersją siebie, której obecnie nienawidzę, najbardziej ze wszystkich.
I w końcu Lucrecie’a… choć z początku ją tylko lubiłem, może głównie żałowałem, z czasem zaczynałem pojmować, że pałałem do niej uczuciem, bo ta wiele gotowa była zrobić dla mnie. Lecz również dla niej i ja popełniałem niewybaczalne błędy. Czułem jednak względem niej poczucie obowiązku, aby dać jej sprawiedliwość, której jej odebrano. Zmieniła moje życie, byłem nawet gotów sądzić, że w niej leży ma przyszłość… lecz czas płynął, a gdy znów ją ujrzałem, powróciły stare rany. Ja byłem inny, ja chciałem się zmienić, choć wiedziałem, że dawno utonąłem w potępieniu, kiedy ta jawiła się czystym światłem. Po tym jak zmierzyłem się z własnym ponurym dziedzictwem mego rodu… również zrozumiałem, że cokolwiek by się nie stało, nie będzie nam dane żyć razem. Jestem grzechem, którego nie zmażę, a moja droga zmierza ciemną doliną. Kochałem ją, pragnąłem jej szczęścia, tego jestem pewien, lecz z drugiej strony, pragnę by była jak najdalej ode mnie, bo tak jest wszystko łatwiejsze. Czy mimo tego, kocham ją wciąż… nie wiem tego, cholera nigdy tego nie wiem tak naprawdę, bo nigdy nie nauczono mnie jak kochać bez ceny, którą trzeba za to uczucie płacić… jak kochać bez poświęceń i rezygnacji… bo moje serce znów poczuło cholerną pustkę, kiedy uzmysłowiłem sobie, że mi nie jest dane szczęście, a osoby które były mi ważne, odeszły w swoje strony, zaś ona też powinna.
Poznałem w ostatnim czasie… Lunę… po prostu poznałem, przypadkiem… to kobieta, która zdawała mi się być dobrą duszą, choć nic o niej szczerze nie wiem, a i ja jestem jej całkiem obcą osobą. Ale przypomniała mi, że między kimś takim jak ona, a ja, istnieje ogromna przepaść… reprezentuje to, co mnie wyklina… a nawet jakbym mógł dać sobie szansę, spróbować, wiem że to kim jestem, błędy które ciągnąć się będą za mną… nie zasługuje już na to. Chyba bałbym się, że taka prawda sprawiłaby, że dostrzegłaby we mnie nieudacznika i potwora, a nie bohatera, którego chciałem zgrywać. Że potwierdziłaby to, co sam myślę, że jest okropną prawdą. Że każdy by to potwierdził, gdyby mógł. A i pewnie nikt nie pojąłby połowy tego co przeżyłem. Chciałem szczęścia, nie chciałem samotności, ale wiem, że niewiele więcej mogę być wart. Ale… mogę za to poświęcić się swojej misji… sprawić, że na tym świecie nikomu nie przyjdzie już podzielić mojego losu… mogę być tym jedynym złem, które zwalczy zło… bowiem jestem Gaspardem Anatellem… potomkiem Złego Czarnoksiężnika… jestem też wampirem, oraz głupcem, który zaniesie światło w najciemniejsze krańce świata, nim Otchłań wymierzy mu własną sprawiedliwość...”

https://pbs.twimg.com/media/FOdbCBzXIAErTGJ.jpg:large