Sprzęt alchemiczny

Zlewka i probówka
Podstawowe szkło alchemiczne, które można spotkać w każdym szanującym się laboratorium. Zlewka w kształcie szklanego kubeczka z dzióbkiem, zwykle bez ucha, jest doskonałym naczyniem na przechowywanie różnorakich płynów przy pracy oraz przeprowadzanie analiz roztworów. Droższe zlewki posiadają wymalowaną lub wyszlifowaną starannie podziałkę objętości. Nie posiadają ich natomiast probówki; szklane rurki średnicy około centymetra, zamknięte z jednej strony zaokrąglonym dnem. Również wykorzystuje się je do analiz różnego rodzaju, na roztworach, osadach lub kryształach, także do spalań. Można je zatkać korkiem i używać do przechowywania niewielkich preparatów.

Moździerz i tłuczek
Ceramiczny lub kamienny moździerz jest niezwykle przydatnym narzędziem, zwłaszcza dla zielarzy do otrzymywania wyciągów z roślin. Można w nim rozdrabniać również inne substancje stałe, a także wyciągać barwniki w niewielkich ilościach. W bogatszych zakładach spotyka się także moździerze mosiężne, ale użyteczność ich wszystkich zależy od używanych substancji.

Alembik
Składa się z trzech elementów, głównym jest szklane lub metalowe naczynie w postaci dużej kolby. Na szczycie szyjki mocuje się zagiętą szklaną rurkę, schodzącą w dół, którą kończy się dostawianą mniejszą kolbą. Alembik wykorzystuje się do prostej destylacji poprzez podgrzewanie głównego naczynia. Nie jest zbyt drogi i powszechnie się go spotyka w laboratoriach alchemicznych.

Retorta
Jest niejako prostszą wersją alembiku, również służy do przeprowadzania destylacji prostej. Ma postać gruszkowatego naczynia z wydłużoną szyjką, spuszczoną ukośnie ku dołowi, która pełni rolę chłodnicy. Jest tańsza od alembiku i niejednokrotnie bardziej praktyczna ze względu na jednolitą budowę. Bardzo wytrzymała. Została wynaleziona przeszło tysiąc lat temu przez uczonego z kraju Dai'Lahów, Kalima Ibn Tahana.

Kolba stożkowa, kolba okrągłodenna
Niejako odpowiednik zlewki, także należy do laboratoryjnego niezbędnika. Kolby są o tyle bezpieczniejsze i czasem bardziej użyteczne od zlewek, że posiadają zwężony wylot, dzięki czemu można lepiej ukierunkować ewentualne opary lub tryskające krople, a także łatwo połączyć je z innymi elementami aparatury. Wiele kolb posiada specjalny szlif na szyjce, uszczelniający szklaną lub korkową zatyczkę.

Parownica
Ma postać szklanej miski zaopatrzonej w dzióbek. Służy, jak sama nazwa wskazuje, do odparowywania wilgoci z preparatów. Zwykle odbywa się to drogą samoistną, bez specjalnego wspomagania temperaturą, nie wspominając już o uciążliwym osuszaniu powietrza w pomieszczeniu.

Rozdzielacz
Podobny budową do wkraplacza. Otwarte od góry przez wąski szlif szklane naczynie ma kształt odwróconej gruszki. Na jej spodzie znajduje się szklany kranik otwierany za pomocą bocznego pokrętła. Zakończony jest cienką rurką. Rozdzielacz służy do oddzielania od siebie dwóch niemieszalnych cieczy, może być też użyty do ekstrakcji lub płukania.

Eksykator
Jest to grubościenne naczynie szklane w postaci dużego garnka. Od góry zamykane jest szczelnie pokrywą ze szlifem. Istnieją dwa rodzaje eksykatorów. Pierwszy służy do bezpiecznego przechowywania substancji wrażliwych na wilgoć. W dnie naczynia, oddzielonym od reszty siatką, umieszcza się substancje pochłaniające wilgoć z powietrza. Drugi rodzaj jest bardziej skomplikowany, wprowadzony do powszechnego użycia niespełna trzydzieści lat temu przez Rantira Quinaathaapha. Wykorzystuje się go do przechowywania rzeczy w rozrzedzonym powietrzu. Umieszczony w uszczelnianej korkiem pokrywie system membran i śluza służą do odpompowywania powietrza z wnętrza naczynia poprzez specjalną strzykawkę.

Krystalizator
Dość podobny do parownicy, lecz o spłaszczonym dnie i pionowych ściankach. Można go też przyrównać do bardzo niskiej zlewki, lecz rzadko kiedy jest zaopatrzony w podziałkę. Dzióbek ułatwia odprowadzanie płynu. Naczynie służy do krystalizacji substancji, zwykle w sposób samoistny.

Tryskawka
Naczynie służące do dozowania niewielkich ilości cieczy pod słabym ciśnieniem, nie nadaje się do odmierzania precyzyjnych ilości, ale dobrze się sprawdza w myciu, chłodzeniu itp. Ma postać płaskodennej kolby lub butelki szczelnie zatkanej korkiem. W tym korku znajdują się dwie szklane rurki, które na zewnątrz rozchodzą się w dwie przeciwne strony. Pierwsza z nich nie przechodzi przez menisk płynu, druga sięga do dna. Wtłaczanie powietrza przez pierwszą rurkę powoduje wytryśnięcie płynu przez drugą.

Cylinder miarowy
Nazywany inaczej menzurką. Bardzo pożyteczne i potrzebne naczynie, stanowi jeden z najpewniejszych sposobów na precyzyjne odmierzenie objętości. Ma postać pionowego walcowatego naczynia ze stabilną stopką i dzióbkiem u szczytu. Sporadycznie wyposażone w szlif. Na ściankach obowiązkowo znajduje się podziałka objętości, przy czym jest to tak zwana objętość "na wylew", co znaczy, że wskazuje ilość cieczy wylewanej z menzurki, nie zaś tej, która się w niej znajduje. Porządny cylinder jest stosunkowo drogim szkłem, ale z pewnością wartym swojej ceny.

Wkraplacz
Specjalistyczne naczynie służące do precyzyjnego dozowania cieczy. Od góry jest otwarty, znajduje się tam również szlif. Poniżej zbiorniczek przechodzi w szklany kranik otwierany i zamykany za pomocą pokrętła z boku. Wylot kraniku jest na tyle wąski, żeby ułatwiał dozowanie płynu po jednej kropli. Z tyłu znajduje się cienka szklana rurka mająca za zadanie wyrównanie ciśnienia po obu stronach kranu, dzięki czemu można bez konsekwencji zamknąć główny górny otwór. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu wkraplacze pozbawione były rurki odpowietrzającej, póki patentu tego upowszechnił Quinaathaaph.

Bagietka
Prosta, szklana pałeczka używana w różnorakich celach pomocniczych. Zwykle jako bezpieczne mieszadło, ewentualnie doraźny sposób na odmierzenie bardzo niewielkich ilości substancji, których nie chcemy dotykać.

Szkiełko zegarkowe, szalka zegarkowa i lejek
Ta ciekawa nazwa po bliższych oględzinach całkowicie tutaj pasuje. Szkiełko wygląda jak powiększona wersja szkła ochronnego zegarka, jest lekko wypukłe, okrągłe, bez podniesionej krawędzi. Kładzione na grzbiecie służy przede wszystkim przechowywaniu substancji i innych rzeczy podczas pracy, a które nie powinny znajdować się bezpośrednio na stole. Podobną funkcję ma szalka zegarkowa, która powstała przez modyfikację poprzedniego - płaski spodek o pionowych, niskich ściankach. Często spotyka się zestawy mniejszych i większych szalek, gdzie te większe służą jako przykrywki. Szklany lejek natomiast jest kolejnym z podstawowych elementów wyposażenia, użyteczny w wielu eksperymentach.

Pipeta, pipetka workowa i strzykawka
Zwykła pipeta szklana jest tutaj najstarszym wynalazkiem. Ma postać otwartej z obu stron szklanej rurki, z jednego końca zwężonej, to jest wylot pipety. W samym środku często znajduje się zbiorniczek powiększający jej objętość roboczą. Na ściankach widnieje podziałka lub zaznaczony jest punkt końcowy, opatrzony określoną objętością. Pipetę można napełniać na różne sposoby, od korzystania z właściwości cieczy, aż po własne usta. Pipetka workowa jest podobna, ale zwykle znacznie mniejsza. Na jej drugim końcu znajduje się skórzany woreczek, dostatecznie sztywny, by móc go wykorzystać jako pompkę wciągającą płyn do pipety. Strzykawka tłoczkowa była ważnym wynalazkiem dla alchemików, zdecydowanie ułatwiła pracę na wielu płaszczyznach. Szklany zbiorniczek jest wyposażony w podziałkę oraz metalowe kapturki oraz metalowy tłok. W jednym końcu na wąski wylot można zamontować specjalną igłę na gwincie.

Palnik, tygiel i statywy
Palnik zwykle jest żelazny lub żeliwny. Kolisty stojak jest połączony ze znajdującym się poniżej zbiorniczkiem na oliwę oraz uchwytem na knot. Możliwe jest dodanie większej ilości knotów dla lepszego efektu podgrzewania. Tygiel to proste metalowe naczynie służące zwykle do wyprażania lub topienia substancji. Można go też używać w zastępstwie wielu szklanych naczyń. Statywy mają postać metalowych stojaków o szerokich, patykowatych podstawkach. Przymocowane są do nich dwustronne łapy zaciskane na śrubach, które umożliwiają przytrzymywanie przedmiotów i szkła laboratoryjnego.