Prawo, wojsko, władza i nauka

by **Mistrz Gry** Czw Maj 21, 2020 5:54 pm

PRAWO

Jak już było wspomniane, za wiele rzeczy elfa może spotkać banicja lub degradacja społeczna. Może to dotknąć dziecko, które przynosi hańbę swojej rodzinie lub jest ogromnym zawodem dla rodziców. Dzieci rzadko są wyrzucane z wioski, zwykle spotyka je tylko wydziedziczenie i muszą same o siebie zadbać, zaczynając od niczego. Według prawa zatrudnianie takiej osoby, nawet nieletniej, jest jak najbardziej legalne. Podobny los może spotkać żonę, która zdradza męża, zaniedbuje dzieci lub dom. Głos decyzyjny należy tu do mężczyzny i rodzinnego kapłana. Przy wydziedziczaniu dzieci do porozumienia muszą dojść oboje rodziców, kapłan i starszyzna wioski. Powodem do wydalenia ze społeczności może być poważne przestępstwo takie jak zabójstwo, duże kradzieże czy zdrada społeczeństwa. Może też doprowadzić do tego cierpienie na dziedziczne choroby objawiające się deformacją lub niewydolnością organizmu. Jest to radykalny sposób na to, by uchronić przed nimi przyszłe pokolenia. [więcej o rodzinie]
Powyższe nie oznacza jednak, że u elfów brak normalnych przestępców i więzień. Więzienia są budowane wysoko w koronach drzew, w odpowiednio dużych prześwitach rozciąga się solidne liny opatrzone bramkami na klucz, które przypominają duże talerze chroniące okręty przed szczurami, lecz dla odmiany — kolczaste. Z tych sznurów zwieszają się pośrodku krótsze, na których montowane są klatki, w których trzyma się więźniów. Strażnicy więzienni muszą wykazywać się nie tylko umiejętnościami akrobatycznymi, ale też dobrym wzrokiem, gdyż stróżówki rozmieszczone są dopiero na końcach lin. W pilnowaniu pomagają im specjalnie szkolone ptaki i małpy. O skazaniu decyduje starszyzna i sam pokrzywdzony, jeśli może. Zdarza się, że przy drobnych przestępstwach obie strony idą na ugodę w postaci odpracowania wyrządzonych szkód. Nie ma możliwości wykupienia więźnia, musi on odsiedzieć swój wyrok, karmiony wodą i sucharami. Podobny charakter ma kara śmierci; skazańca wiesza się w całkowitej dziczy w niewielkiej klatce i zostawia na pastwę dzikich zwierząt. Wbrew pozorom jest to łagodniejsza wersja od ścięcia przez kata, gdyż jeśli osobnik taki zdoła się uwolnić, ma jednokrotną szansę, by odejść i nie wracać.

WOJSKO

Seneilaene nie bez przyczyny nawiązują swą nazwą do wielkich kotów leśnych. Ich styl walki wyraźnie stawia na zwinność i szybkość. Dla niektórych kultur mógłby się wydawać nie do końca uczciwy, lecz leśne elfy tak samo pogardzają zdradliwym podstępem, co wpędzającą do grobu głupotą. Zdecydowanie preferują lekkie ostrza różnej długości, a także łuk. Nie używa się kusz, które są wynalazkiem ludzkim. Broń Seneilaene pokrywana jest przyrządzaną przez nich trucizną z owoców drzewa kulufreme, paraliżując mięśnie, daje niezwykłą przewagę. Wojownicy nie zawahają się też zaatakować dywersyjnie lub zajść przeciwnika niespodziewanie, dobyć w zwarciu dodatkowej broni czy też sypnąć mu ziemią w oczy. Wszystko to również składa się na umiejętność walki, ograniczanie się do samej broni byłoby dla elfów bezsensownym marnotrawstwem możliwości i dobrowolnym pozbawianiem się szansy na zwycięstwo. Dobry wojownik potrafi wykorzystać każdą okazję i walczyć w każdych warunkach, nawet pozbawiony miecza. Podobnie niepopularne podejście mają do śmierci w walce, która w istocie jest chwalebna, ale nie zawsze potrzebna. O wiele lepiej jest wyjść cało i wyciągnąć lekcję z popełnionych błędów, by ustrzec w przyszłości siebie i innych przed nimi, niż głupio dać się zabić tylko po to, by nie musieć się wycofywać. Inna sprawa, jeśli taki jest właśnie rozkaz dowódcy, każdy Seneilaene jest uczony bezwzględnego posłuszeństwa swoim przełożonym, dzięki czemu przeprowadzane akcje są dobrze zorganizowane i możliwe skuteczne.

WŁADZA I NAUKA

Strukturę społeczeństwa leśnych elfów można określić jako coś na pograniczu miast-państw i federacji. Poszczególne miasta, nazywane tam "hannaye", są w znacznej mierze autonomiczne i władzę w nich stanowi starszyzna — onlanaeros. Z każdego miasta wybierany jest jeden starszy najgodniejszy do zasiadania w Leśnej Radzie — Meilay Tola — gdzie reprezentuje swój lud oraz służy swoją mądrością Leiraviolaan'owi. Najprościej można go opisać jako króla elfów, choć sam tytuł w dosłownym tłumaczeniu oznacza "Wieczny" i jest głęboko zakorzeniony w ich wierzeniach. Wedle legend Wieczny jest wędrującym przez pokolenia wcieleniem pierwszego władcy elfów, który jeszcze za życia zyskał sobie przychylność wszystkich ośmiu Duchów. Tytuł niekoniecznie jest dziedziczony w prostej linii, czasem nawet następca tronu nie jest spokrewniony ze swoim poprzednikiem. Wszystko za sprawą znamienia w kształcie ośmioramiennej gwiazdy, które musi posiadać wybraniec. Kiedy urodzi się takie dziecko, jest to czas, by poprzedni Leiraviolaan przekazał mu swoją wiedzę i umiejętności. Jego rodzina może zamieszkać na dworze, a młody elf jest nauczany przez Meilay Tola oraz najlepszych mentorów.
Sama siedziba władcy i Leśnej Rady stanowi osobne miasto położone w głębi Puszczy Hurushn, w większości zbudowane w potężnych złączonych ze sobą drzewach. Nosi nazwę Leiasevraen i stanowi najpilniej strzeżone miejsce w tych lasach, a tym samym najbezpieczniejsze, jeśli ktoś okaże się godny tam wejść.
Wioską przewodzi tak zwana starszyzna, na którą składają się najwyżsi kapłani, weterani wojenni oraz głowy najstarszych rodów w społeczności. Liczy sobie od 5 do 15 członków. Pozycja w starszyźnie nie jest dziedziczna i należy sobie na nią zasłużyć przez bycie przydatnym dla społeczeństwa. Trzeba wykazać się odpowiednią wiedzą i doświadczeniem w konkretnej dziedzinie, przychylnością duchów oraz poparciem swoich pobratymców i kolegów z władzy. Oczywiście wymagany jest też wiek, do starszyzny nie należy nikt poniżej 80 lat, choć jest to skrajna granica uważana za śmiesznie młodzieńczą. Tak jak i świątynia, siedziba starszych zajmuje osobne drzewo. Mogą tam mieszkać, choć w większości jest to forma kancelarii i archiwum, a także centrum decyzyjnego w przypadku wojny. Znajduje się tam sala sądowa, depozyt dowodów, rzeczy zbrodni i obiektów kradzieży, które nie znalazły jeszcze właściciela. Nadzorują też właściwy przebieg interesów, głównie handlu nieruchomościami i budowy nowych domów. Do nich należy się zwrócić z chęciami odwiedzenia wioski w przypadku kogoś z zewnątrz.
Nie budzi wątpliwości, że starszyzna należy do najbardziej wykształconych spośród mieszkańców. W każdej wiosce działa przynajmniej jedna szkoła, skupiająca wszystkich nauczycieli, zarówno tych dla dzieci, jak i nastolatków, a nawet dorosłych, którzy chcą poszerzyć swoje horyzonty. Nauczyciele utrzymywani są przez starszyznę oraz ofiary od mieszkańców, dzięki czemu pobieranie u nich nauk nic nie kosztuje. Dzieci uczą się czytać i pisać, a także poznają podstawowe prawa rządzące zarówno wśród Jameilayaes Tal, jak i samej natury. W wieku około 14 lat przychodzi czas na wybranie swojej przyszłej specjalizacji, do której coraz bardziej będzie zmierzać ich nauka. Papier wytwarzany przez elfy różni się od papieru medevarskiego, jest cieńszy i delikatniejszy, a ich szyte ręcznie książki mają zwykle drewniane lub skórzane oprawy. Atrament pozyskuje się od owadów lub ryb mvaenaai, niewielkich stworzonek żyjących w mulistych rzekach.