Architektura i styl życia

Przeszedłszy burzliwą przeszłość, dziś Medevar jest symbolem nowoczesności i cywilizacji. Przynajmniej taką cieszy się opinią wśród swoich i rzeczywiście jego większe miasta w pełni na nią zasługują. Brukowane drogi są solidne i dobrze zaprojektowane. Lekko wypukły przekrój zapobiega powstawaniu kałuż na środku drogi, a cała deszczówka spływa do rynsztoków po boku, a dalej znika w kratkach kanałowych. Z podobnej kostki układane są chodniki i alejki między domami. Budynki w większości kamienne, czasem pokrywane wapnem od zewnątrz, w środku zaś często można spotkać boazerię. Dachówki są wytwarzane z drewna lub zaprawowej masy żwirowej przypominającej żużel. Tylko najbogatszych stać na dachówki ceramiczne. W starannie wykonane okiennice o metalowych okuciach wprawiane są szyby i bezpieczne zamki chroniące przed włamywaczami. Podobne, ale znacznie bardziej skomplikowane montuje się do drzwi. Styl klamek drzwiowych jest bardzo różny, ale zasadniczo okrągłe klamki używane są w zamożnych domach i dworkach. Powszechne są kołatki rzeźbione na wzór zwierząt, roślin lub prostych symboli zależnie od upodobań właściciela. Podobnie jest z samym wnętrzem domu, chociaż ściany zwykle zdobią obrazy i portrety. Wiele szafek robi się wyraźnie na pokaz, z przeszklonymi drzwiami, by goście mogli pooglądać drogą porcelanę lub cenne drobiazgi. Drewniane meble bardzo często są ozdobne, stanowią osobne arcydzieła. Oczywiście nie wszystkich stać na takie luksusy i wiele znajdzie się również najprostszych "pudełek" do przechowywania najpotrzebniejszych rzeczy. Solidna zabudowa, bielone ściany i czyste ulice co wieczór rozświetlone blaskiem oliwnych latarni. Co każdy wieczór latarnicy przechadzają się po ulicach i rozświetlają je. Duże miasta w większości wypełniają połączone ze sobą kamienice, tworząc dziedzińce, wąskie uliczki i zaułki. Miasta, w których ludzie codziennie rano wychodzą do piekarni po świeże bułeczki, gdzie siadają czytać gazetę przy porannej kawie, w oknie pełnym doniczkowych kwiatów. Tak rzeczywiście może wyglądać codzienność przeciętnego mieszczanina w Adren czy Afraaz, w stolicy życie zwykle toczy się trochę szybciej, jako że to ona jest centrum i źródłem wszelkich zmian. W przeciwieństwie do reszty kraju, dominuje tam zabudowa drewniana, stosowane są przeróżne środki konserwujące i zabezpieczające drzewo przed przemakaniem. Pod tym względem Selinday można porównać do wielkiego okrętu. Nie brakuje jednak zarówno wysoko postawionych bogaczy, jak i skrajnie nędznej biedoty, gdzie co jakiś czas znajdzie się gnijącą chatę, którą miasto musi w końcu usunąć i oczyścić teren do ponownego zagospodarowania. Sielanka grubo podszyta jest intrygami, spiskami i pomniejszą przestępczością. Stan rzeczy oficjalnie niedopuszczalny jest społecznie tolerowany, jak gdyby nikt nie miał specjalnych nadziei na to, że można te przypadki wykorzenić. Wielu też na tym nie zależy, upatrując w nich dogodne narzędzie do spełniania osobistych celów i ambicji. Takie podejście jest charakterystyczne zwłaszcza dla Afraaz, które słynie nie tylko jako miasto kupców, ale też siedlisko wszelkich przekrętów i szemranych interesów. Podobną, a nawet gorszą reputację ma leżące na północ od Adren Hedroth. Niewielkie miasteczko na równinie jest omijane szerokim łukiem przez co bardziej zorientowanych podróżnych, choć wyłączając ten czynnik, mogłoby być nawet ładne. Mogłoby, gdyż niewielu dba o jego wygląd, na przestrzeni lat zdążyło pokryć się kurzem i bliżej nieokreślonym brudem. Natomiast Adren to prawdziwa perełka kraju. Kiedyś samo było stolicą, zanim zbudowano Selinday, teraz to wciąż jeden z najważniejszych portów Medevaru i jeden z najbardziej rozpoznawalnych na świecie. Zgrabne i pięknie wykończone budynki wzniesiono w większości z białego marmuru lub pokrywano wydobywanym pod miastem wapieniem, dzięki czemu każdy zakątek rozświetla biel, od wąskich kamienic, przez pojedyncze, przysadziste domy, po filigranowe mosty przerzucane nad kanałami i rzeką.
Medevar to kraj wielkich kontrastów i najlepiej można to zobaczyć, wędrując z zachodu na wschód. W przeciwieństwie do wybrzeża, okolice środkowe i wschodnie kraju są coraz bardziej zubożone. Głównie jest to spowodowane bliskim sąsiedztwem Puszczy Kirtańskiej i zamieszkujących ją potworów, poniekąd też dawnymi zatargami z Konurunem, których skutkami nikt nie raczył się porządnie zająć. Typowa wieś medevarska to drewniane domy, głównie dwuizbowe. Dachy kryte strzechą lub smołą muszą być wymieniane co jakiś czas. Zagroda dla zwierząt w postaci prostego płotu, pastwiska i pola uprawne, na których rosną różnorakie warzywa czy zboża, czasem bawełna. Próżno tu szukać broni palnej, ładnych powozów czy chodników. Same drogi zwykle są wydeptane, za wyjątkiem głównych traktów wiodących ostatecznie poza granicę lub do większych miast. Podobnie mają się wioski górskie, których mieszkańcy trudnią się rolnictwem i wypasem owiec oraz kóz, a także obsługują liczne w kraju kopalnie. Nad wioskami pieczę sprawują zamożni sołtysi, zarabiający godziwe pieniądze z podatków i dotacji korony.
Nietrudno wyłapać różnice w życiu codziennym miasta i wsi, lecz nie można powiedzieć, że te drugie jest mniej istotne. W polu pracują zwykle mężczyźni, kobiety powinny zajmować się domem i samym obejściem, jednak nie zawsze jest na tyle rąk do pracy, więc ich widok na sianokosach nie jest niczym niezwykłym. Przeciętna kobieta z medevarskiej wsi to prawdziwy kawał baby. Jest obrotna i zaradna, a do tego potrafi dobrze przygadać. Choć chłopi nie mają za wiele, to zdają sobie sprawę ze swojej wartości i nie dadzą sobą pomiatać. Teoretycznie rządzi patriarchalizm i do tego też dąży społeczeństwo, aczkolwiek w praktyce zdarzają się wyjątki i to o wiele częściej niż można by pomyśleć. Dzieci od maleńkości uczone są swoich obowiązków i przyszłego zawodu, który zwykle stanowi kontynuację prac rodziców. Na wsi rzadko funkcjonuje prawdziwa emerytura, bo z zarobków chłopów niewiele jej wychodzi. Wsparcie stanowią młodsi członkowie rodziny, dlatego też powszechna jest wielodzietność. Dni płyną jeden po drugim, ale codzienność urozmaicają huczne targi i święta, które na wsiach obchodzone są znacznie bardziej beztrosko. Nieraz dodaje się miejscowe zwyczaje, zabawy i wróżby dla całej społeczności. Jest to okazja do oderwania się od ciężkiej pracy, odpoczynku i zarobieniu dodatkowego grosza na przyjezdnych.
Inaczej sytuacja ma się w miastach, gdzie zwykle posiada się około troje dzieci, w tym wybranego dziedzica, który przejmie działalność po ojcu. Dzieci chodzą do publicznych szkół podstawowych i wyższych, jednak nauka nie wypełnia im całego dnia. Zwłaszcza wieczorem można zobaczyć gromadki dzieci biegających po rynku czy uliczkach. Pełno ich też w portach czy to by pooglądać kramy, czy załapać trochę pieniędzy za noszenie skrzynek ze statków. Wracając po kilku lub kilkunastu godzinach pracy ludzie zwykle kierują się prosto do domu. Samotni lub mniej usatysfakcjonowani taką wizją lubią zaglądać do tawern i knajp w poszukiwaniu towarzystwa i taniej rozrywki. Miejskie place nawet kilka razy w tygodniu wypełniają się różnego rodzaju stoiskami z jedzeniem, tkaninami lub ręcznie robionymi drobiazgami. Na czas świąt stanowią epicentrum obchodów i powszechnej zabawy, zwłaszcza place przed świątyniami, teatrami i temu podobnymi.
Po ulicach codziennie biegają roznosiciele gazet, wśród sąsiadów rozchodzą się wieści i ploteczki snute przy porannej kawie i herbacie. Na dworach często organizuje się towarzyskie spotkania lub bale z byle okazji, w końcu każda jest dobra, by się zabawić. Kobieta i córki to ozdoba każdego domu, a także jego podstawa, gdyż to właśnie one zajmują się większością domowych prac, a także gotowaniem. W bogatszych domach korzysta się ze służby, a także mamek do dzieci, by rodzice mieli więcej czasu na obracanie się w towarzystwie. Zdarza się, że w roli służby występują niewolnicy, jednak zwykle nie pochodzą z Medevaru, na pierwszy rzut oka też ciężko się rozeznać. Pozycja zarówno jednych, jak i drugich albo jest neutralna, albo pozostawia wiele do życzenia. Starcy natomiast cieszą się w miastach sporym poważaniem, często znajdują dodatkowe zajęcie w bibliotekach i szkołach, gdzie ich wiedza służy młodszym pokoleniom. Samotni mogą też znaleźć spokojny kąt w domach starców.