Rodzina i praca

Rodzina składa się z dwojga rodziców i gromadki dzieci. Poligamia nie jest dobrze widziana, postrzegana raczej jako przejaw niezdecydowania, co ostatecznie wiedzie do braku wytrwałości w dążeniu do celów. Szare elfy wyznają filozofię Drogi, postrzegają życie jako wielką Podróż, którą każdy musi odbyć, by odnaleźć swój prawdziwy dom. Wybranek jest kompanem w Podróży, należy wybierać go mądrze, ponieważ cel musi być dla nich wspólny, inaczej małżeństwo jest nieudane i prędzej czy później się rozpada. Doprowadzenie do czegoś takiego jest przejawem niedojrzałości. Zwykle po rozłące elfy przez długie lata pozostają same, niektóre wręcz wyruszają na samotne tułaczki, by w ciszy i spokoju odnaleźć na powrót swoją drogę i lepiej ją poznać.
Choć dzieci są nieodłącznie kojarzone z domowym ogniskiem i uważane za skarb, to niekoniecznie źle się patrzy na pary bezdzietne. Elfy raczej nie wtrącają się w prywatne życie swoich sąsiadów, a ze względu na poglądy religijne taka nieszkodliwa odmienność nie jest piętnowana. Inna sprawa, że zwykle świadczy o kiepskim stanie zdrowotnym. Najmniejsze dzieci wychowuje się razem, wtedy też integrują się ze społeczeństwem i rówieśnikami. Szare elfy są bardzo otwarte i towarzyskie w obrębie własnej wioski i poniekąd można ich nazwać jedną wielką rodziną. Akceptowane jest też wychowywanie cudzych dzieci, jeśli nadarza się taka okazja. W miarę dorastania przechodzą one odpowiednio bardziej pod opiekę ojca lub matki i uczą się swojego przyszłego zawodu. Mają wtedy około 6-7 lat i zaczynają od drobnych pomocy oraz asysty. Wraz z wiekiem i postępami zwiększa się zakres obowiązków, nie tylko fizycznych, ale też wymagana wiedza. Możliwe jest trafienie pod oko mentora z klanu, jednak wędrówki do innych klanów czy miast przed osiągnięciem dorosłości są sytuacją bardzo rzadką i dość ekstrawagancką, postrzeganą jako ludzka modła. Podejście do tego tematu bywa bardzo różne, ale zdecydowana większość uważa coś takiego za przynajmniej nieodpowiednie. Nie należy to do ich zwyczajów, a te przecież są dobre i trzeba je zachowywać oraz szanować. Około 16 roku życia elf zaczyna samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie, choć wciąż otrzymuje potrzebne wsparcie i asekurację rodziny.
Podstawowym źródłem utrzymania wioski jest handel, przeważnie wymienny, ale jak najbardziej funkcjonuje ich własna waluta nazywana keni, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza "kryształ". Monety szarych elfów wytwarzane są z dobrze oszlifowanych, skrojonych na płasko kryształów górskich, które w dawnych czasach miały wysoką wartość kulturalną jako "Łzy Dheri" i podobno przynoszą szczęście. Wielokątna moneta mierzy około centymetra średnicy. Występuje tylko jeden nominał, jedno keni odpowiada około stu drachmom medevarskim i wśród elfów ma równie wysoką wartość. Za jedno dostanie się dość żywności dla kilkuosobowej rodziny na tydzień, a może i więcej, także dobrej jakości narzędzia czy naczynia, które posłużą przez lata. Kozła można kupić za trzy keni, a młode ekle nawet za dziesięć. Handel wymienny jest popularny dzięki swej wygodzie, nie wymaga noszenia dodatkowych rzeczy, które nigdzie indziej się nie przydadzą. Często też nie tylko ułatwia targowanie się, ale jest wręcz niezbędny przy drobnych transakcjach, których wartość pieniężna jest dość znikoma. Oprócz tego, elfy trudzą się głównie rzemieślnictwem różnych dziedzin. Ich wyroby są bardzo cenione wśród ludzi ze względu na praktyczność wykonania i jednoczesną estetykę. Używają możliwie lekkich i wytrzymałych materiałów, co jest pomocne w wędrówkach. Kolejną ważną funkcję pełnią myśliwi. Nie jest to główne źródło pożywienia i materiałów, ale wciąż ważne, do nich też zaliczają się rybacy i sokolnicy, którzy cieszą się szacunkiem i uznaniem. Elfy szkolą nie tylko sokoły i jastrzębie, ale też orły i sępy. Te ostatnie raczej nie polują, są wykorzystywane do poszukiwań zwierząt, a nawet i zaginionych na pustyni osób. Dla społeczności ważniejsi są jednak pasterze dbający o dobrostan kóz i ekle. Odpowiadają za ich hodowlę, bezpieczeństwo na pastwiskach i ubój. Bezpieczeństwo mieszkańców wioski zapewniają strażnicy i zwiadowcy, przy czym ci drudzy biorą też udział w polowaniach, a przy wędrówce doradzają starszyźnie w wyborze najlepszej drogi. Wszystkie te zajęcia raczej nie mają restrykcji co do płci, choć występuje selekcja w sposób naturalny. Dbające o dzieci i dom kobiety szukają zajęcia, które mogłyby z tym połączyć. Często też zmieniają swoją pracę po wyjściu za mąż, co ma miejsce w wieku 17-28 lat, choć odstępstwa w górę nie są tu niczym dziwnym. Do starszyzny i kapłanów mogą należeć tylko mężczyźni, co jest uwarunkowane ich rolą w społeczności. Mężczyzna jest Il'shari od urodzenia, przez co obierając drogę wiedzy i duchowości, musi nauczyć się rzeczy właściwych dla Sal'shari. Dzięki temu łączy w sobie oba te aspekty, zostając Sali'shari. Od momentu uzyskania uznania swoich poprzedników, staje się mędrcem wioski. Odpowiada za jej dalsze losy, a także podtrzymywanie tradycji i zwyczajów, przekazywanie historii młodszym pokoleniom. Podobna sytuacja, choć rzadziej się o niej mówi, ma miejsce w przypadku walczących kobiet, które noszą miano Isla'shari.
Wśród ludzi wielu elfów para się handlem, ale zdecydowana większość to typ wolnego ducha, który przyjmie niemal każdą pracę najemnika, niekoniecznie legalną. Ze względu na swoje niewielkie rozmiary i bystre zmysły, są doskonałymi łotrzykami, a kilku odniosło sukces życiowy jako wybitni ślusarze.
Wbrew pozorom szare elfy posiadają magów, choć nie uczęszczają oni do takich szkół, jak w ludzkich miastach. Ich rolę pełni zazwyczaj kapłan, ewentualnie członek starszyzny, który liznął od niego nauk. Zaklęcia rzucane przez elfy różnią się od tych powszechnie znanych głównie formułą, a przez to też detalami efektu. Częściej potrafią być zawodne i mają w sobie wiele z mistycyzmu, niektóre jednak mogą okazać się znacznie lepsze od tych przyjętych przez ludzkich belfrów.