Styl życia
Mundus :: Strefa Gracza :: Opis Świata :: Kraje i kultury :: Jaleeiti
Strona 1 z 1
Styl życia
STYL ŻYCIA
Pojedynczy klan składa się z jednej lub kilku bliskich sobie rodzin. Niekoniecznie są one spokrewnione, choć zazwyczaj tak to wygląda, a to zaś wymusza na mieszkańcach wędrówkę do innych klanów. Raczej wędrują jedynie kobiety wydawane za mąż, mężczyźni do końca życia pozostają członkami jednego klanu. Jest to spowodowane w głównej mierze dwiema rzeczami. Przede wszystkim mężczyzna jest Il'shari — Wojownikiem Krwi, co oznacza, że ma za zadanie bronić swojej rodziny przed zagrożeniami z zewnątrz. Drugi powód tyczy się kobiet, które stanowią Sal'shari, Wojowników Ducha, których rolą jest chronienie klanu przed zagrożeniami wewnętrznymi, podtrzymywanie tradycji, jedności i tożsamości. Oddając kobietę członkowi innego klanu, łączy się rodziny nie tylko więzami krwi, ale też ducha. To wzmacnia i zacieśnia relacje pomiędzy nimi.
Sam obóz składa się z prostych namiotów, nazywanych jurtami (w jalee "jairta"), które można w łatwy sposób rozłożyć i poskładać z powrotem. W zaledwie parę godzin cała wioska może zniknąć, przeobrażając się w karawanę. Zwykle do budowy namiotu używa się wytrzymałych płócien lnianych i konopnych, ewentualnie skór w przypadku ludów zamieszkujących chłodniejsze tereny górskie. Z tego samego wykonana jest podłoga, często dodatkowo wyścielona matą albo futrem. Podpory robione są z drewna maaki, specyficznego krzewu, budową przypominającego trochę wschodnie bambusy. Długie i proste pnie idealnie nadają się do konstrukcji lekkiego szkieletu. Dla ochrony przed burzą piaskową tyczki albo wkopuje się głębiej w ziemię, albo też przymocowuje do skał przy pomocy specjalnych metalowych haków z łańcuchem. Całość można nakryć dodatkową płachtą, by była bardziej szczelna. Podobną zasłaniane jest wejście, wraz z możliwością przypięcia do ścian, by się nie otworzyło. Pojedyncza jurta robi za dom, znajduje się tam miejsce do gotowania, łóżka lub hamaki, podręczne rzeczy używane na co dzień i do pracy. Mały piecyk budowany jest z kamieni i metalowego lub drewnianego rusztu, ten drugi to znacznie starsza i bardziej prowizoryczna wersja, ale wciąż popularna ze względu na to, że nie trzeba jej nosić ze sobą, a można zrobić na miejscu. Na posłanie zarówno do spania, jak i przesiadywania w ciągu dnia, składają się kolejno: suszone igliwie, mata i zwierzęce skóry. Raczej nie używa się materiału, gdyż ten zapewnia gorszą izolację od ziemi, chyba że w grę wchodzi hamak. Zawieszany jest na oddzielnych tyczkach albo konstrukcji jurty. Narzędzia tradycyjnie wykonywane są z drewna, brązu lub żelaza wytapianego w glinianych piecach, choć dziś wiele też jest nabywana u ludzi. Sztuka kowalska u szarych elfów od zawsze miała pod górę, gdyż takiego warsztatu nie da się zabrać ze sobą. Rozstawiano więc stanowiska, do których plemię wracało co jakiś czas, ewentualnie sama rodzina z kowalem udawała się na miejsce, by wyprodukować to, co było im potrzebne i wrócić do swoich. Mało jest też ozdób dużych gabarytów, raczej występują one w formie paciorków różnego pochodzenia, wiązanek roślinnych i haftów, a najlepiej, żeby jednocześnie były rzeczami użytecznymi. Stąd też wziął się zwyczaj dekorowania przedmiotów codziennego użytku — rzeźbione łyżki i tyczki, wyszywane jurty, malowane naczynia. Przenosząc wioskę na nowe miejsce, część dobytku elfy biorą ze sobą, resztę pakują na szerokie grzbiety hodowanych specjalnie do tego celu ekle. Te niskie, gruboskórne ssaki przypominają pokrytego cienkim, jasnym futrem ogromnego żółwia i doskonale nadają się do noszenia ciężarów. Są też łagodne i towarzyskie, dzięki czemu można je trzymać razem z kozami. Długorogie kozły ashale są dla elfów zwierzętami bardzo wszechstronnymi. Hoduje się je dla mięsa, mleka, jako mniejsze zwierzęta juczne, a także wierzchowe. W tym ostatnim znacząco górują nad końmi nie tylko przystępnym rozmiarem, ale przede wszystkim zwinnością, z jaką potrafią poruszać się w trudnym terenie kamienistych wzgórz i pustyni. Są też bardziej wytrzymałe na wysokie temperatury i brak wody. Z tym ostatnim elfy radzą sobie wyśmienicie. Po pierwsze, znane są im położenia wszelkich źródeł i rzek w okolicy, również ich okresowość, dzięki czemu zawsze wiadomo, gdzie i kiedy należy się przenieść. Po drugie, elfy od najmłodszych lat uczą się pozyskiwać wodę z roślin, deszczu, rosy, zwierząt, choć to ostatnie źródło jest raczej ostatecznością, gdyż krew pustynnych stworzeń jest zbyt gęsta na dłuższą metę.
Mistrz Gry- Admin
- Źródło avatara : https://imgur.com/Am3Vl
Mundus :: Strefa Gracza :: Opis Świata :: Kraje i kultury :: Jaleeiti
Strona 1 z 1
Permissions in this forum:
Nie możesz odpowiadać w tematach
|
|