Gwiazda rocka

Dacha, Wielkie Księstwo Ledrenii / 1869r.

Sława… to taka bolączka.
-Złoty! Złoty!
Słyszycie to? Te skandy, aby tylko zaczął. Miłość tłumu. Te emocje.
-Jestem tu dla Was!
Wykrzyczał, stąpając po scenie, w najbardziej zapyziałej melinie tego miasta, do którego zebrali się różni ludzie, nie tylko oni, ale każdy wyglądał jak urwany z innej bajki. To chyba lubił. Lubił ten widok...
-Chociaż dziś chciałbym odkupić winy…- Delikatne szarpnięcie strun gitary odbiło się po lokalu. -...uwierz kochanie, że nie da się…- Ludzie milknęli, choć zaraz nastąpiło ciche rytmiczne klaskanie. -...nie cofnę czasu, więc już nic nie zrobimy… a przecież Ty dla mnie nie zatracisz się…- Wtedy, elf wszedł na jeden ze stolików, klękając na nim przed dwiema kobietami, które żywo go obserwowały, jedno spróbowała nawet pogładzić jego złoty kosmyk włosów. -...i kiedy zaśnie każde z nas na zawsze, a moje grzechy rozdzielą naaas…- Wzrokiem utknął na własnych strunach. -...Ty szybko lecieć do góry zaczniesz… ja spadać zacznę w dół, na twarz…- Powoli usiadł na stoliku, z którego zaczął schodzić. -Przepraszam skarbie, nie do końca znasz mnie… moja przeszłość sprawi, gdy nadejdzie czas… że nie spotkamy się już nigdy właśnie… tam pocałuję Cię... ostatni raz…
Wtedy, drganie ustało, a ludzie zapadli w zadumę nad tymi słowami, jakby każdy odnalazł w nim przesłanie dla siebie samego. Lecz on stworzył to wyłącznie dla siebie… każdy ma potwora w sobie, oraz przeszłość, której nic nie zmarze… ale gdyby nie jedna osoba, już dawno byłby trupem. To jej dedykował ten utwór.