Bestiariusz Baqary

Wygląd: Każdy stwór przybiera nieco inny kształt i ma inną wielkość. Jego wygląd zależy od człowieka, do którego jest przypisany, ponieważ jego ciało składa się ze wszystkich owadów, stawonogów i ogólnie rzecz mówiąc robaków, jakie człowiek w swoim życiu zabił. Jeśli zabiło się masę komarów, to właśnie głównie z nich się potwór składał będzie.
Również jego właściwości zależą od tego z czego się składa. Muchy i komary wydają irytujące bzyczenie, a pająki i stawonogi ciche uderzanie odnóży o ziemię, czy chrupanie sztywnych pancerzy.

Sposób życia: Stworzenie to żyje raczej samotnie, podążając powoli za swoim człowiekiem. Ze względu na ilość hałasu i rzucający się w oczy wygląd, nie może się łatwo zakraść do "twórcy/właściciela".

Rozmnażanie: Nie rozmnażają się, nie tworzą par i nie żyją stadnie. O ich powstawaniu wiadomo tylko tyle, że powstają przez samych ludzi, gdy ci zabijają małe stworzenia. Nie wiadomo jednak, jak one się łączą w jedno ciało. Możliwe, że to jakieś nietypowe zjawisko natury, lub klątwa. Przez rzadkość występowania trudno nawet określić, czy każdy człowiek ma swojego Owadnika. Założenia są, że tak, ale wtedy powinniśmy je częściej widywać.

Sposób na zabicie: Nieznany. Klątwy i magii nie zabije się strzelbą. Poza tym, jak zabić, coś co już nie żyje, a rozpad na kawałki prawdopodobnie niewiele tu zadziała? Potencjalnie zaleca się spróbować podpalenia.

Stosunek do ludzi: Różny, ale wiadomo, że raczej mało przyjazny. Jedne sztuki ograniczają się do natrętnego hałasowania, inne rzucają się na ludzi chmarami owadów, a jeszcze inne zatruwają domu robakami.

Widziane osobiście: Nie.

Wygląd: Mało kto go widział, ponieważ ogień zazwyczaj zaczyna się gdy nikt nie patrzy. Ci który jednak go widzieli, twierdzą, że przed rozpoczęciem pożaru na ścianach czy innych częściach domu widzieli dziwny cień, niepasujący do obiektów, jakie mogłyby go rzucać.

Sposób życia: Nieznany. Podejrzewa się, że chowa się w cieniu i ma zalążki inteligencji, a na pewno potrafi zdobywać wiedzę i uczyć się w jakiś sposób, zwłaszcza rytmu dnia domowników.

Rozmnażanie: Nieznane. Prawdopodobnie kawałek cienia odczepia się od swojej większej części i z czasem zyskuje coś w rodzaju świadomości.

Sposób na zabicie: Nieznany. Być może jest potrzebny jakiś rytuał na odpędzenie go.

Stosunek do ludzi: Negatywny. To można jasno wywnioskować z tego, że pryska iskrami ognia na łatwo palne przedmioty, podpala ludziom domy i niektórzy giną w ogniu. Do tego trzeba chęci, pytanie co jest motywacją. Obrażenie potwora, czy może jego czysta złośliwość.

Widziane osobiście: Nie.

Wygląd: Tyle ile koszmarów, tyle wyglądów. To czego się boimy w śnie przybiera formę bardziej rozlazłą i giętką kiedy wychodzi do rzeczywistości. Czasami nasz strach kompletnie gubi kształt, stając się zwykłą ciemną mazią, która jakimś cudem potrafi się trzymać razem.

Sposób życia: Są to wbrew pozorom nieśmiałe stworzenia. Kiedy wyjdą z czyjegoś snu ukrywają się przed wzrokiem ludzi. Czasami od razu straszą domownika budząc go, po czym rozpływają się w powietrzu, wracając do świata wyobraźni. Jednak co odważniejsze sztuki potrafią cały dzień chować się pod łóżkiem, aby znów zaatakować kolejnej nocy, lub w czasie drzemki. Jednym z ich ulubionych sposobów straszenia jest skrzypienie deskami w podłodze
Mówi się, że lubią smak stóp i uszu, ponieważ ludzie znajdywali na nich ślady śliny i zębów potwora.

Rozmnażanie: Powstaje przez złe sny ludzi. Jeśli człowiek w koszmarze nie zmierzy się ze swoimi strachami, jest duża szansa na to, że potwór wyjdzie ze snu.

Sposób na zabicie: Znanego sposobu na permanentne zabicie poza snem nie ma. Wystraszony stwór rozpływa się w powietrzu, co jego zabiciem nie jest, ale pozbywa się go na jakiś czas. Wiadomo jednak, że na pewno odstrasza go dźwięk harfy.

Stosunek do ludzi: Raczej negatywny, złośliwy, chociaż nie są agresywne, no chyba, że uznamy ssanie stóp i uszy za agresję.

Widziane osobiście: Tak. Chociaż nie gryzły mi stóp, bo ich nie mam.

Wygląd: Zgodnie z nazwą, wygląda jak workowaty, żołądek węża. Długi, rozciągliwy, niezwykle elastyczny, dzięki czemu może zjadać naprawdę duże zwierzęta. Zdaje się składać właśnie z samego żołądka, gdyż połykane zwierzęta ruszały się na całej długości potwora. Nie tylko jego wnętrze jest rozciągliwe, tyczy się to całego ciała, które może wyrzucać w różne strony na odległość nawet kilku metrów.
Owleczony jest ciemną skórką, która delikatnie się błyszczy w promieniach słońca, jak satyna, a jest pokryta czymś w rodzaju miękkiego meszku.
Interesującą częścią stwora są jego oczy. Zazwyczaj nie są widoczne, ale czasami wyłaniają się spomiędzy fałdek skóry, wydają się być niezwykle ludzkie. Ciemna tęczówka, okrągła źrenica, widoczne białko, kryje się w nich dużo emocji, których się na początku nie spodziewałam. Daje mi to wrażenie, jakoby Żołądek miał w sobie zalążki inteligencji.
Porusza się pełzając, w czym pomaga sobie słabo wykształconymi nogami.

Sposób życia: Na pewno stadne, a raczej rodzinne. Preferuje nocne wojaże po lesie, prawdopodobnie dlatego, że trudniej go dostrzec ofierze. Lubi zbiorniki wodne, w których pobliżu wykopuje swoją norę, czasami przejmuje je po innych zwierzętach, powiększa i urządza po swojemu. Widziałam, jak znosił tam różne znajdźki, zarówno w postaci ładnych kamieni, jak i szyszek, czy skrawków materiałów, jakie zostały zostawione w lesie przez ludzi. Widziałam też, jak zwęglonymi gałęziami rysował wzory na kamieniach. Nic wielce artystycznego, ale proszę mi pokazać inną bestię, która takie rzeczy robi dla przyjemności.

Rozmnażanie: Przez brak widocznych organów rozrodczych jest duże prawdopodobieństwo iż ten stwór cechuje się obojnactwem. Nie jest to jednak potwierdzone, wiele sekretów na świecie jest. Młode osobniki wyglądają tak samo jak dorosłe, tylko są mniejsze i zdają się mieć bardziej jedwabistą skórę w dotyku i nieco dłuższe włosie.

Sposób na zabicie: Nieznany. Podejrzewam, że podpalenie go by mogło coś zdziałać, ale po co to robić, skoro stwór jest przyjazny?

Stosunek do ludzi: Przyjazny lub obojętny. Możliwe jest życie w sąsiedztwie tego stwora. Zjada on tylko i wyłącznie zwierzęta i to różnej maści: łosie, króliki, jadowite węże, owady (teraz zastanawiam się czy można by użyć go jako obrony przed Owadnikiem), na ludzi się nie pokusił w czasie obserwacji. Daje do siebie podejść, chociaż wydaje się być nieco nieufny, sam z siebie nie szuka kontaktu, najczęściej próbuje go unikać, jeśli jednak już do niego dojdzie, to nie okazuje agresji. Wyjątkiem jest sytuacja gdy jest zaatakowany. Postrzelony przez łowcę, rzucił się na niego wyciągając swoje ciało na długość kilku metrów (widziałam to na własne oczy). Mężczyzna został połknięty, widać było, jak rzuca się w brzuchu stwora jeszcze jakiś czas. Mimo tego incydentu nie zachowywał się wobec mnie i mojej asystentki w zły sposób, pozwalał się dalej śledzić i obserwować.

Widziane osobiście: Tak. Ze względu na jego przyjazne nastawienie miałam okazję bardzo dokładnie obserwować ten gatunek potwora.

Wygląd: Mieszanka drzewa i kamienia. Kolor zazwyczaj zielony (możliwe różne odcienie, ale wydaje mi się, że dopasowuje się do otoczenia). Przechadzając się po lesie łatwo go przeoczyć, jeśli się nie wpatruje w korony drzew, gdyż kiedy się tam spojrzy można dostrzec całkiem mocno zarysowaną głowę z rzucającymi się w oczy... oczami... Mimika tego stworzenia daje się całkowicie odstraszać, jednak nie widziałam, aby atakowało zwierzęta, a tym bardziej mnie. Być może nie poszczęściło mu się kiedy podczas jego stworzenia rozdawano punkty na urodę, a może to mechanizm obronny.

Sposób życia:

Rozmnażanie: Nieznany.

Sposób na zabicie: Prawdopodobnie podpalenie, pocięcie.

Stosunek do ludzi: Neutralny, chyba. Przechadzałam się dużo po lasach, ale nie dostrzegłam żadnego z bliska. Dopiero po długiej obserwacji z daleka, znalazłam jeden okaz, który znajdywał się w miejscu, w którym wcześniej spacerowałam. Pomimo naruszania jego spokoju, nic mi wtedy nie zrobił, więc zakładam, że zwady nie szuka. To samo dotyczy się zwierząt, które najczęściej ignoruje, lub przygląda się im z zainteresowaniem.

Widziane osobiście: Tak.

Wygląd: Podłużne, szare ciało, pokryte skórą przypominającą z daleka ludzką. Inną ludzką cechą jest kilka par rąk, dobrze wykształconych, od ramienia, aż po czubi palców. Na przodzie posiada też masę czerwonawych macek, które są niezwykle elastyczne i to nimi potwór wyczuwa ofiarę, a następnie unieruchamia ją wstępnie, dopiero później chwytając ją w parę rąk, która znajduje się najbliżej przodu.
Brakuje mu oczu, za to nadrabia paszczą, która znajduje się wzdłuż całego spodu jego ciała, niczym podłużne rozcięcie nożem, z którego wystaje masa mniejszych i większych zębów.

Sposób życia: Pod ziemią. Ma dużo rąk i to ich używa do zakopywania się w ziemi i drążenia w niej tuneli. Zdaje się podróżować w niej w poszukiwaniu ofiary, którą napada nagle, wbijając się na powierzchnię i chwytając ją. Zdaje się mieć idealnego cela, co jest niezwykle niepokojące, patrząc na to, że podchodzi co ofiary bezgłośnie nie dając jej szansy na reakcję. Wydaje mi się, że preferuje porę nocną na polowania. Mój asystent nie widział tego potwora w czasie dnia.

Rozmnażanie: Brak danych.

Sposób na zabicie: Być może spalenie, ale podejrzewam, że dopiero odegnanie przez kapłana pozbędzie się tego demona na zawsze z powierzchni ziemi.

Stosunek do ludzi: Negatywny, wrogi i agresywny. Wydaje mi się, że taki stosunek ma nie tylko do ludzi, a wszystkiego, co się rusza i co spotka na swojej drodze.

Widziane osobiście: Tak. Obserwowałam tego stwora z moim asystentem.

Wygląd: Piękny, miękkie białokremowe futerko, na którym występuje kilka łatek, jak ta na oku czy jednej przedniej i jednej tylnej łapie. Oczy intensywnie żółte, cały czas się błyszczą, a kiedy wilkołak jest bardzo szczęśliwy, to albo się mrużą, albo patrzą z miłością. Nos mokry i chłodny. Ślina, nie śmierdzi tak bardzo, jak myślałam. Ma duże łapy, co widać po ich odcisku, na dole strony.

Sposób życia: Zdecydowanie aktywny, dużo biegania, szalenia i polowania. Zdaje się, że żyje samotnie, co nie jest typowe dla zwyczajnych wilków.

Rozmnażanie: To chyba nie jest moja sprawa.

Sposób na zabicie: Nie ma żadnego potwierdzonego, ale podejrzewam, że jedyny skuteczny to zagłaskanie na śmierć.

Stosunek do ludzi: Bardziej niż przyjazny. Widząc człowieka pędzi do niego, jak dzikus, chociać bywa nieśmiały. Co prawda przypadkiem może kogoś uszkodzić (duże to jest jednak bydle, ma wielkie zęby i ostre pazury), ale to wszystko przez przypadek i niecelowo.

Widziane osobiście: Tak, spędziłam z nim wiele dni, razem polując na potwory i obserwując je w ich naturalnych środowiskach.


>>na dole strony, pod opisem znajduje się nieco krzywy odcisk wilkołaczej łapki sporych rozmiarów

Wygląd: Kilku/kilkunastocentymetrowa chodząca gruszka z białymi oczyma oraz z ustami i kończynami. Barwy takie jakie gruszki mogą mieć od zielonej, przez żółtą aż po czerwone łaty czy brązowe ciapki. Nie bardzo wiem, co tu więcej opisywać. Po prostu ożywiona gruszka, czasami mieszka w niej robaczek, czasami trochę przygniła jest, a czasami bardzo młoda, jakby za wcześniej z drzewa spadła.
Dźwięk jaki wydają jest zbliżony do dźwięku rechotu żaby.

Sposób życia:

Rozmnażanie: Nie jestem pewna czy te stworzenia się rozmnażają. W lesie Hurushn wydaje się istnieć dziwna aura, która ma siłę tworzyć życie z niczego, nawet ze zgniłej gruszki. Nigdy nie widziałam, żadnych zachowań godowych u tych stworzeń, nie występuje też dymorfizm płciowy.

Sposób na zabicie: Chyba każdy jaki się wymyśli podziała, najprostszy to chyba zdeptanie.

Stosunek do ludzi:

Widziane osobiście: Tak.

Wygląd:

Sposób życia:

Rozmnażanie:

Sposób na zabicie: Nie mam pojęcia, ale podziała zniszczenie ich ciała na tyle, aby się ruszać nie mogli. Czyli tradycyjnie polecam palenie.

Stosunek do ludzi:

Widziane osobiście: