Ostatni Smoczy Rycerz

Koniec nocy zmusił Cerbina do zatrzymania się jeszcze przed lasem. Do tego dotarł następnego wieczoru, choć może i lepiej się stało, bo miał dzięki temu więcej czasu na odnalezienie się w nowym miejscu i poszukanie tropów. Te zjawiły się dość szybko, choć z pewnością nie należały do Katalamdaty.
Krzyki w języku krynt dobiegły do czułych uszu wampira i jego łuskowatego towarzysza. Dobiegały z jednej z licznych wąskich ścieżek, po których ciężko było poznać, czy zostały wydeptane przez ludzi czy zwierzęta. Najpewniej korzystało z nich jedno i drugie. Podążywszy natomiast za dźwiękiem, znaleźli człowieka ubranego w podróżny strój, całkowicie zaplątanego w statkę plecioną z lian. Dyndał sobie wesoło na młodym, wygiętym pod jego ciężarem drzewku. Coś do nich zawołał, lecz ciężko było go zrozumieć. Cerbin wyłapał jedynie prośbę o uwolnienie.
Ten hałas jednak nie pozostał bez echa. Ich wampirze zmysły wychwyciły obecność większej ilości osób czających się w zaroślach. Szmery, oddechy, zapach ludzi ich otaczał, lecz nie był typowy, a jakby zmieszany ze zwierzęcym i samym lasem.