OPIS OGÓLNY
Zamieszkują Puszkę Kirtańską. Ich historia sięga tak samo daleko, jak historia ludzi, przez co pochodzenie rasy centaurów jest do dziś trudną zagwozdką. Posiadają ludzki tors, aczkolwiek twarz ma znacznie ostrzejsze i trochę bardziej zwierzęce rysy. Końskie uszy odstają na boki głowy, a nos jest szeroki, idealny do intensywnego oddechu i wyczulony na zapachy. Mniej więcej w odcinku lędźwiowym ciało przechodzi w kształty zwierzęce, sam tułów przywodzi na myśl połączenie konia i jelenia. Smukłe nogi zakończone są jednym głównym kopytem, które otaczają dwa szczątkowe na podobieństwo cienkich raciczek. Ogon jest długi, pokryty równie długim włosiem. Zamiast włosów na głowie, posiadają grzywę ciągnącą się przez większość grzbietu. Mocne owłosienie występuje zarówno na tułowiu, jak i twarzy, nawet u kobiet spotykane są bokobrody. Większość kluczowych dla życia organów występuje w dwóch kopiach, w tułowiu ludzkim i końskim, dzięki czemu nie tylko są one wszystkożerne, ale też mają niezwykle wydajny system natlenowania krwi, słyną jako niedoścignieni biegacze. Niestety organizm taki jest wymagający i należy go odpowiednio odżywiać, jedzą więcej i częściej niż ludzie, a wspólne uczty są ważnym elementem życia społecznego. Zazwyczaj uszkodzenie jednego z tych narządów nie oznacza śmierci, przynajmniej nie od razu, może natomiast wiązać się z kalectwem i mniejszą wydolnością organizmu.
KULTURA
Struktura społeczna przez jednych uważana za prymitywną, przez innych za wyjątkowo rozwiniętą. Centaury żyją w plemionach nazywanych przez nich tahubuka, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza "wioska braci". Każdemu plemieniu przewodniczy Wielki Tahan, po którym władzę przejmuje jego najstarszy syn lub syn jego siostry. Ma pod swoją komendą wszystkich dowódców i szamanów, ci pierwsi zarządzają wojownikami, zwiadowcami i łowczymi. Szamani, uzdrowiciele i Nanuru odpowiadają za życie duchowne wioski i dobre stosunki z duchami puszczy. Rytuały życiowe przeprowadzają wyłącznie szamani. Oprócz tego każde plemię ma rzemieślników oraz artystów przekazujących ich zwyczaje i historię, tymi drugimi bardzo często są kobiety. One też opiekują się domami, które budowane są z drewna i skór, a podłoża wykłada się żwirem, kamieniami i futrami zwierząt. Nie korzystają z kuźni, a ich strzały mają groty albo kościane, albo nie mają ich w ogóle. Jako broń wykorzystują łuki, włócznie oraz kościane noże. Z podobnych materiałów wykonywane są ozdoby, naszyjniki, kolczyki, bransolety. Im więcej ozdób, tym zamożniejszy członek plemienia. Funkcjonuje u nich tylko handel wymienny.
Bardzo wycofani i nieufni do przybyszów. Pilnie strzegą swoich granic, a tych, których uznają za prowokatorów, atakują bez drugiego ostrzeżenia, przez co postrzegani są wrogo przez ludzi. W kontaktach duże znaczenie ma znajomość szczegółów. Przekraczając granicę zwykle szybko można się natknąć na strzegący jej patrol zwiadowców. Wysyłane przez nich sygnały są tyleż samo proste, co i niezrozumiałe dla przeciętnego wędrowca, o ile ten się nie zacznie domyślać znaczenia. Mało kto dostępuje zaszczytu zaproszenia do wioski, a podróżując przez puszczę albo ma się towarzystwo strażników, albo jest się przez nich dyskretnie obserwowanym. Polowanie bez pozwolenia na ich ziemi jest uznawane za kradzież, należy też wystrzegać się miejsc, zwierząt i roślin uznawanych przez centaury za święte.
Rytuał DuchaDo osiągnięcia 7 lat dziecko centaura nie posiada imienia, zwykle określane jest jako któryś z kolei syn lub córka, choć w niektórych plemionach zezwala się na nadawanie dzieciom pseudonimów, które następnie zostają ich drugim imieniem. Kiedy nadchodzi odpowiedni czas, dziecko udaje się do szamana, z którym wypala taram - święte zioła, zasuszone, ubite w kształt krótkiej dmuchawki i nasączone wonnymi olejkami. Następnie odbywa samotną podróż przez puszczę do Saar Ari - Doliny Duchów. Tam duchy puszczy okazują młodemu centaurowi jego imię, które będzie go prowadzić przez dalsze życie.
ROZWÓJ
Ciąża u centaurów trwa dokładnie 13 i pół miesiąca, dziecko rodzi się jedno lub sporadycznie dwa. Już po paru godzinach są w stanie biegać i skakać, aczkolwiek ich mentalność jest bardzo zwierzęca. Są pokryte puszkiem na całym ciele, a ich rysy są drobne jak u ludzkich dzieci. Ta bardziej człowiecza natura rozwija się na przestrzeni kolejnych miesięcy, stopniowo wyłaniając się z tej zwierzęcej. Dojrzałość płciową osiągają w wieku około 14 lat, zaś wzrost ciała kończy się pomiędzy 20 a 23 rokiem życia. Podobnie jak ludzie, dożywają średnio 65-75 lat, kilka lat wcześniej przestają się rozmnażać. Wychowywane są zwykle przez oboje rodziców, w wieku około 10 lat przechodząc pod główną opiekę jednego z nich. W tym też czasie zaczynają się uczyć swoich przyszłych roli w społeczeństwie.
