Smoki

by **Mistrz Gry** Wto Sie 28, 2018 7:33 pm

źródło

OPIS OGÓLNY

Ogromne latające gady, ziejące ogniem i wszelkim innym plugastwem. Istoty tyleż samo starożytne, co pełne tajemnic, nawet w dzisiejszych czasach, gdy ludzie coraz bardziej poznają otaczający ich świat. Smoki w większości pochodzą z górzystych lasów, czasem z równin. Większość czasu spędzają w niedostępnych zakątkach, zbyt wysoko lub zbyt głęboko w nieprzyjaznym dla cywilizowanych środowisku. Przez setki lat obrosły w niezliczone legendy i mity na swój temat, opowieści o heroicznych bohaterach i mrożących krew bestiach tłamszących pod sobą ludzki ród. Większość tych historii ma więcej niż jedno ziarno prawdy. Na świecie występuje wiele odmian smoków, lecz jest kilka cech, które je wszystkie ze sobą wiążą. Większość ma po cztery łapy oraz dwoje lub czworo skrzydeł, na których pomiędzy długimi palcami rozciągnięta jest elastyczna skóra, sięgająca przy tułowiu aż do nasady ogona. Na tym często widzi się dodatkowe lotki lub rogowe wyrostki, które też mogą zdobić różne miejsca smoczego ciała. Na wydłużonej szyi osadzona jest kształtna głowa na bazie trójkąta. Cała sylwetka jest smukła i zwinna, nadająca zwierzęciu maksymalną aerodynamiczność podczas lotu. Są stałocieplne. Ich kości posiadają wewnątrz przestrzenie wypełnione powietrzem, podobne organy znajdują się też w klatce piersiowej wokół potężnych płuc. Silne mięśnie grzbietu potrafią utrzymać w sztywności całe ciało podczas szybowania. Skórę pokrywają łuski, twarde i sztywne, które ciężko przebić tradycyjną bronią, zdarzają się jednak smoki pokryte miększą skórą, piórami lub tworem futro-podobnym. Dwa ostatnie są szczególnie często spotykane u odmian żyjących na dalekiej północy. Stworzenia te są wszystkożerne, choć zdecydowanie preferują dietę mięsną. Żyją samotnie lub w niewielkich grupach, gdzie osobniki niekoniecznie są ze sobą spokrewnione, zajmując rozległe terytorium. Obszary te często nachodzą na siebie i nie jest to postrzegane jako powód do sporów, póki poszczególne osobniki nie wchodzą sobie w drogę. Rozmiary to kolejna rzecz, która je bardzo różni, zdarzają się smoki wielkości psa czy nawet gołębia, a można też spotkać te wielkości przyzwoitego fortu, zdecydowana większość jednak mierzy sobie kilka do kilkunastu metrów wysokości. Wyjątek stanowią tu smoki wschodnie, diametralnie różnią się one od swoich dalekich kuzynów. Nie posiadają skrzydeł, a ich ciała są wydłużone jak u węży. Głowa jest duża, trochę psia z kształtu i otoczona grzywą z futra lub piór, podobnie ogon. Oczy skierowane do przodu, u pyska zwisają długie wąsy, o których niewiele jednak wiadomo. Stworzenia wyposażone są w cztery lub dwie łapy, w drugim przypadku są to tylko przednie kończyny. Mogą mieć rogi, ale zwykle tylko na głowie, a łuski raczej są drobniejsze. Smoki wschodnie to zupełni samotnicy.
Zaskoczeniem dla niezorientowanego może być mnogość dźwięków wydawanych przez te gady. Od mrożącego krew w żyłach, potężnego ryku, aż po delikatne i melodyjne ćwierkanie. Różnego rodzaju pomruki, rzężenie, terkotanie i syczenie, wszystko to wraz z mową ciała składa się na skomplikowany system komunikacji, który tworzy smoczy język. Ich fonetyczne odpowiedniki stosowane są przez ludzi do porozumiewania się z gadami, jednak znajomość słów i zwrotów to zdecydowanie za mało, by wyłapać dokładne znaczenie.

UMIEJĘTNOŚCI

Ognisty oddech - smoki ziejące ogniem posiadają w szyi wyspecjalizowane do tego organy, jednak uczeni wciąż nie rozgryźli dokładnego sposobu ich działania. Wiadomo natomiast, że zwierz musi zaczerpnąć spory oddech i mieć chwilę na przygotowanie. Wraz z wydmuchiwanym z płuc powietrzem z jego paszczy wydobywa się chmura ognia o imponującej rdzawo-złotej barwie. Jego zasięg może sięgać nawet kilkunastu metrów w przypadku największych gadów. Po każdym zionięciu smok musi odczekać chwilę, nim będzie mógł to powtórzyć.
Jad - niewielkie smoki bardzo często są jadowite, przy czym nie mają jak węże dwóch zębów jadowych, a cały ich zestaw zdobiący paszczę. Takie ugryzienia są śmiertelnie niebezpieczne, bardzo często zwyczajnie nie zdąży się podać ofierze odpowiednich leków czy innej pomocy. Smoczy jad paraliżuje mięśnie i wywołuje martwicę tkanek. Zależnie od dawki, zgon przeciętnego człowieka następuje po kilku godzinach do doby, zwykle przez uduszenie lub zatrzymanie akcji serca.
Kwasowa ślina - smoki z rejonów tropikalnych mają wyjątkową budowę górnej części układu pokarmowego, wnętrze ich pyska i przełyk są niezwykle odporne na żrące substancje. Tuż za językiem znajdują się gruczoły wytwarzające kwas, który zwierzę może gwałtownie uwolnić i wystrzelić pod ciśnieniem. Lepka, glutowata maź jest w stanie dotkliwie poparzyć skórę i w niedługim czasie przeżreć się przez ubranie. Jest też jedną z niewielu rzeczy, które bez problemów penetrują smocze łuski, choć wymaga to czasu. Gady plujące kwasem często mają blizny wokół pyska, które same sobie spowodowały.
Chmurny taniec - tak to tamtejszy lud określa sposób, w jaki wschodnie smoki latają. Nie posiadając skrzydeł, zwierzęta korzystają ze swego rodzaju wrodzonej lewitacji poprzez wykręcanie swego ciała w spiralne wzory. Niewiele wiadomo o samej naturze tego niezwykłego widowiska, a wszystko przez to, że jako święte stworzenia smoki cieszą się na Awasakimie niemal zupełną nietykalnością.

Jak już było wspomniane, smocze łuski to jeden z najlepszych pancerzy, jakie kiedykolwiek powstały. Grube pokrywy zasłaniające grzbiet i podbrzusze nie sposób przebić przy pomocy siły ramion zwykłym ostrzem czy włócznią. Większą szansę miałby topór ze względu na pewną bezwładność przy zamachu. Strzały z łuków zatrzymują się na wierzchnich warstwach, dopiero bełt lub strzał z czarnoprochowca może dosięgnąć celu. Do walki ze smokami najlepiej nadają się kusznice ze swoją zabójczą siłą miotania pocisków.
Oprócz wspomnianych, wiele smoków zostało obdarzonych wrodzoną umiejętnością korzystania z konkretnego rodzaju magii. Zdolności te mają ściśle określone efekty i wyczerpujące przy korzystaniu z nich, najpewniej zużywają manę zgromadzoną w smoczej aurze. Takie osobniki zwykle uznawane są wśród gadów za arystokrację, nie ma jednak twardych dowodów na to, że umiejętności te są u nich dziedziczne.

KULTURA I ZWYCZAJE

Wbrew temu, co się niegdyś uważało, mają bardzo bogatą kulturę i osobowość w niczym nieustępującą tej ludzkiej. Ich system wartości jest mocno zwierzęcy i całą społecznością rządzi prawo przetrwania. Ostatecznym sposobem na spór jest pojedynek lub próba wyznaczona przez przewodnika grupy. Ten stanowi nie tylko głos decydujący dla wszystkich członków, lecz jest także reprezentantem oraz mentorem dla młodszych. Na to stanowisko wybiera się zwykle najstarszego i najbardziej doświadczonego samca, rzadziej samicę. Te, ze względu na ich zachowanie podczas gniazdowania, uważane są za zbyt porywcze, by móc rządzić. Niemniej smoczyce cieszą się szacunkiem i respektem, spory międzypłciowe obserwowane są dość rzadko i raczej kończą się na ostrej dyskusji niż bójce. Pisklęta są chronione przez całą grupę i jeśli jest to konieczne, każdy jej członek ma obowiązek o nie zadbać.
Sztuka odgrywa ważną rolę w przekazywaniu historii i tradycji. Przy pomocy najprostszych barwników gady wykonują malunki naskalne w okolicach swoich gniazd i miejsc zebrań. Przedstawiają historię stada, najważniejsze momenty z ich życia, a także dawne opowieści; o pochodzeniu, o starych konfliktach, legendy niosące ze sobą mądrość i przestrogę. Wiele świąt kończy się przytoczeniem jednej z takich baśni, ku lepszemu wychowaniu młodego pokolenia. Malunki są bardzo specyficzne, brak w nich detaliczności, a nawet precyzji, ale zawierają wszystko, co potrzebne, by z łatwością rozpoznać tam poszczególne rzeczy i postacie. Swoisty zarys, który dopiero w wyobraźni odbiorcy nabiera wszystkich kształtów.
Mowa ciała jest nieodzownym elementem komunikacji między smokami. Jej odpowiedniki przydają się też ludziom, zwłaszcza w przypadku gadów, które nie miały z nimi wiele do czynienia i nie rozumieją ludzkich sygnałów niewerbalnych.
Kereaas - Szacunek - wyrażany poprzez symboliczny pokłon, kiedy to smok obniża skrzydła i schyla głowę do samej ziemi. Nie jest to pokazanie poddaństwa, bardziej oficjalne i grzeczne powitanie, uznanie równości lub gest przepraszający. Smoki kłaniają się sobie, gdy chcą uniknąć otwartego konfliktu, druga strona powinna wykonać to samo. Zignorowanie pokłonu uznawane jest za grubiaństwo i postawę lekceważącą.
Aadu - Uległość - najczęściej kończy pojedynek lub inny poważny spór i w takim wypadku kontynuowanie walki zostanie odebrane jako bezpodstawna agresja. Smok kładzie się i przewraca na grzbiet, kładąc skrzydła po boku. Nie jest wtedy do końca bezbronny, ale zdecydowanie niezdolny do szybkiej ucieczki, a jego najbardziej wrażliwe części ciała, w tym właśnie skrzydła, są zupełnie odsłonięte. Jest to sytuacja impasowa, którą powinno się jak najszybciej rozwiązać, gdyż jej przedłużanie jest uważane za hańbiące dla pokonanego gada.
Niraah - Strach - smoki okazują strach i niepokój poprzez przylgnięcie ciałem do ziemi i przyciśnięcie skrzydeł do tułowia. Są mocno pobudzone, głowa położona nisko, ruchliwa, uważnie śledzi całe otoczenie. Napięte mięśnie pozwalają zarówno na szybki odwrót, jak i atak.
Thaar - Rozejm - nie należy mylić tego z poprzednim; gad również zniża się do ziemi, ale pozostaje spokojny i czujny. Nie wykonuje gwałtownych ruchów, a jego skrzydła są lekko rozchylone, tworząc coś w rodzaju peleryny wokół ciała. Służy to wyrażeniu pokojowych zamiarów i przywołania do tego samego drugą stronę, może mieć również wydźwięk przepraszający. Często używane w stosunku do samic wysiadujących jaja.
Haad Ar - Dominacja - wyprostowana postawa z lekko uniesionymi skrzydłami, głowa noszona wysoko, ogon sztywny, ale kołyszący się na boki. Występuje kontakt wzrokowy, a od całej postaci smoka bije wyższość i pewność siebie. Nie ma negatywnego wydźwięku, lecz często stanowi pierwsze ostrzeżenie przed takowymi. Używana zarówno przez przewodników, jak i inne smoki w spornych sytuacjach. Przybranie przez drugą stronę tej samej postawy jest jednoznacznym wyzwaniem.
Akriij - Agresja - nastroszenie kolców, piór czy co tam jeszcze może być jest znakiem uniwersalnym. Oprócz tego smok zwija swoje ciało w esowaty kształt i trzyma złożone skrzydła nad linią grzbietu. Pozostaje w ciągłym ruchu, krążąc wokół upatrzonego wroga lub broniąc dostępu do swojej własności. Zwykle bezpośrednio poprzedza walkę, ale takie zachowanie podczas oficjalnego pojedynku jest wysoce niestosowne i świadczy o zwierzęcych zapędach. Zupełnie inny wydźwięk ma, kiedy skrzydła gada są opuszczone do samej ziemi, oznacza to wtedy, że nie tyle nie chce intruza, co obawia się o to, czego broni. W takich wypadkach to drugi osobnik jest brany za agresora, jeśli się nie wycofa.
Sheeroh - Wyzwanie - smok przyjmuje postawę podobną do dominującej, lecz jego ogon bardziej ruchliwy, a on sam wydaje z siebie potężny ryk w stronę przeciwnika. Może potrząsać głową i szyją dla pokazu. W podobny sposób należy je przyjąć, gdyż odrzucenie wyzwania to akt słabości i strachu.
Naaru Ahn - Zaloty - wiele elementów zależy od danego samca, jego stada oraz okolic, z jakich pochodzi, a także od jego budowy, zwykle na czas godów łuski smoków przybierają wymyślniejsze barwy. Niektórym rosną ozdobne pióra czy grzywy, które przykuwają wzrok samic. Pierwszym elementem jest zawsze podarek. Jeśli ten zostanie przyjęty, samiec stara się zwrócić na siebie uwagę i pokazać się z jak najlepszej strony, wykorzystując nabyte umiejętności walki, polowań czy zwykłych akrobacji. Tańce amantów odbywają się zarówno na ziemi, jak i w powietrzu, w późniejszych fazach samice często im towarzyszą, zamiast tylko się przyglądać. U par z zeszłych lat zaloty mają często wyraz czysto symboliczny, gdyż porzucanie lub zmiana partnera nie jest dobrze dobrze widziane. Wyjątek stanowią haremy, w których samiec gromadzi parę samic, jednak każda musi zaakceptować wszystkie pozostałe.
Chiraak - ciężko sensownie przetłumaczyć nazwę tego święta, ale jest to uczczenie wyklucia się nowych piskląt. Jest świętem typowo rodzinnym, choć jeśli żyją w grupie, celebrują je wszyscy jej członkowie. Młode pozostają w gnieździe razem z matką, zaś samiec i ewentualne rodzeństwo uczestniczą we wspólnym polowaniu, z którego najlepsze kęski przeznaczone są właśnie dla nowych maleństw. Ponadto członkowie stada przynoszą symboliczne podarunki dla smoczycy i jej dzieci na znak tego, że dzielą jej radość i są gotowi ją wesprzeć w razie potrzeby.
Maraae - pierwsze spotkanie nowych piskląt z całą grupą, młode mają wtedy pół roku. Są wyprowadzane z gniazda przez matkę i zabierane do miejsca wspólnego ucztowania, gdzie czeka na nie ojciec, którego zadaniem jest przedstawić swoje potomstwo pozostałym. Przewodnik stada bierze krew upolowanej zwierzyny i skrapia nią głowę każdego z piskląt. Smoki wierzą, że wzór, jaki ułożą krople, jest wróżbą na przyszłość, przy czym nigdy nie ma ona złego wydźwięku. Po powitaniu w stadzie, rozpoczyna się wspólna uczta, z której młode zwykle szybko się urywają, zaabsorbowane rówieśnikami.

ROZWÓJ

Osiągają dojrzałość po kilkudziesięciu latach, jednak ich ciało może rosnąć jeszcze dwa razy tyle. Większość smoków łączy się w pary na całe życie lub tworzy ściśle określone haremy. Same zaloty to niemal osobna tradycja, barwny i skomplikowany, ciągnący się nawet przez kilka dni rytuał składający się z tańców, treli, prezentów, a nawet pokazowych walk z potencjalnymi rywalami. Ma pokazać umiejętności i najlepsze cechy samca, przekonać, że jest on doskonałym wyborem. Gad, który nie przykuje należycie uwagi smoczycy, zostanie odrzucony aż do następnego sezonu, za kilka lat. Wiele z nich nie traci czasu, próbując innymi staraniami zwiększyć swoje szanse następnym razem. Ciąża trwa odpowiednio do wielkości smoka, od pół roku do dwóch lat. Samica składa od jednego do pięciu jaj, które razem z partnerem wysiaduje przez kilka miesięcy. Jest wtedy najbardziej agresywna, czasem nawet w stosunku do swojego samca i starszych dzieci, drażliwa, zdecydowanie bezwzględna dla wszystkiego, co okaże jej wrogość. Po wykluciu pisklęta przez długi czas są zależne od rodziców. Na pierwsze trzy lata przypada okres najszybszego wzrostu, później młode zaczynają się usamodzielniać. Smoki żyją maksymalnie kilkaset lat.