Lethalin Silmerion

autor: NN

-Ma podłużną twarz, lecz ostro wyrysowaną, co widać po linii żuchwy, oraz kościach policzkowych. Szpiczaste uszy są unormowanej długości, delikatnie tylko odstające od czaszki. Usta szerokie i pełniejsze, a oczy w kolorze wyblakłego błękitu;
-To co rzuca się w oczy, to biały warkocz włosów, sięgający łopatek, a same włosy są wysoko podgolone;
-Szczupła, lecz zadbana sylwetka, wliczając w to długie palce pianisty, oraz wyraziste obojczyki. Mierzy 190cm wzrostu, więc jest jednym z wyższych elfów;
-Jego ciało pokrywa kilka tatuaży, które symboliką nawiązują do Ducha Ognia, jeden znajduje się na prawym ramieniu, drugi na piersi po tej samej stronie, a trzeci na biodrze po lewej;
-Przeważnie ubiera sweter i wygodne ciemne szaty, wyłożone futerkiem, co pomaga mu przetrwać noce na zewnątrz.

-Został wychowany na dumnego przedstawiciela swojej rasy, przez co charakteryzuje się momentami wyniosłością, lecz wciąż zachowuje się uprzejmie i elokwentnie wobec każdego, niezależnie od pochodzenia. Czasem bywa jednak za bardzo poważny;
-Wierzy, że jego uczynki będą miały wpływ na jego nowe życie po śmierci, dlatego stara się postępować właściwie, lecz gardzi ignorancją i zaściankowym brakiem poszanowania dla przekazywanych mądrości;
-Niezwykle ciekawska z niego osoba, która chce zgłębiać tajniki magii i świata. Na tym nie kończy, ponieważ uwielbia w samotności medytować i kontemplować nad naturą wszechrzeczy. Chyba dzięki temu wielu określa go stoikiem, bo słynie z samokontroli własnych emocji, dużo myśląc przed jakimkolwiek działaniem. Ale to nie do końca prawda;
-Jest bardzo wrażliwy na sztukę malarską, oraz przyrodę, lubując się w podziwianiu pięknych kwiatów, oraz własnotwórstwu artystycznemu;
-Uważa, że należy nieść pomoc potrzebującym jej, lecz zawistnie obchodzi się z tymi, którzy krzywde zadają bez sensownego powodu;
-Pomimo trybu życia jaki obecnie prowadzi, z jego chodu, czy gestykulacji, bije nuta szlacheckiej maniery.


-Dziewięć dekad temu, w dzień Święta Brzasku, cała społeczność wioski mogła świętować nie tylko nadejście wiosny, lecz też narodziny nowego elfiątka. Był to cud dla rodziny Silmerion, kiedy ich potomek przybył na świat w dniu poświęconym ku czci ich patrona, Yakshalamala, "Ducha Ognia". Nadano mu imię Lethalin, które miał nosić z dumą, tak jak nazwisko, tak blisko związane z magią. Wśród elfów, Silmerioni zawsze byli znani jako czarodzieje, taką też rolę w społeczeństwie, wedle tradycji, zaplanował mu ojciec. Pierwsze lata były beztroskie, poświęcone edukacji i wpajaniu wiary w Duchy Puszczy. Można powiedzieć, że przyszło mu żyć dobrze, otoczonym szacunkiem, zaś pod jego niewiedzę, rodzice już zaplanowali mu małżeństwo z córką głowy rodziny Carmael. A to nie miał być kłopot na tę chwilę...

-Jako że Lethalinowi pisane miało być zostanie czarodziejem, jak jego ojciec i dziad, zapewniono mu osobistego mentora z innej wioski. Wspomina ten czas jako długie pobyty w gęstwinach leśnych i zapomnianych ruinach, gdzie przychodziło mu praktykować zaklęcia i uczyć się tradycyjnych elfickich inkantacji. Mentor zwykł nazywać go "Voyoros", co znaczyło "Wilk", za sprawą jego dzikości, lecz też wsparcia wobec innych i własnej dumy. Zapowiedział nawet, że jeśli zasłuży, Duchy Puszczy pozwolą mu odrodzić się jako wilk, choć były to tylko piękne snucia marzeń. Lethalin przywiązał się do mentora, który przekazywał mu nie tylko wiedzę w zakresie magii, ale też pozwalał zrozumieć istotę świata, oraz natury. Medytacja, w zaciszu, miała otworzyć jego umysł na potęgę płynącą z zaklęć, oraz pomóc mu stać się panem samego siebie. Mistyczna otoczka wszechobecnej energii, to najlepsze wspomnienie, jakie mógł mu zapewnić. Nauka trwała dekadami, a on stawał się mężczyzną, jakiego ojciec i społeczeństwo, oczekiwało...

-Nie tego pragnął, ale tak się stać musiało. Jego ślub z Arthariel Carmael, z rodziny łowczych, został w pełni potwierdzony przez Kapłana Ognia, a termin wyznaczony. Wszyscy pytali czemu tak długo, w końcu Lethalin był już po trzydziestce, a jego przyszła kelloy powoli się do tego wieku zbliżała. Ale to raczej łaskawość ze strony obu rodzin, by dać czas narzeczeństwu, na oswojenie się z tym faktem, a może nawet zrodzeniem miłości. Lethalin zaczął dostrzegać zaściankowość w ślepym podążaniu za tradycją i ustawianiu mariaży dla czystej korzyści. Tak, łatwo można się domyśleć, że nie zakochał się w wybrance, choć spędzili ze sobą kilka nocy. Uczucie okazało się jednostronne, on z kolei liczył, że to coś zmieni. Ale nie. Nadejście Alvaerisya zaczynało go niepokoić...

-Sprzeciw Voyorosa względem ślubu zaczął być dostrzegalny przez głowę rodziny Carmael, co wywołało konflikt między nim, a ojcem Lethalina. Wieloletnia przyjaźń i biznes obu rodzin, zakończył się z dniem, w którym Głowa rodziny Silmerion został pchnięty nożem przez ojca Arthariel. Pod wpływem impulsu, a przed tym żadna magia go nie uchroniła. Starszyzna wioski zadecydowała o wygnaniu mordercy z ich społeczności, zaś planowany ślub został odwołany przez Kapłana Ognia. Arthariel czekała degradacja społeczna, lecz przed tym próbował uchronić ją Lethalin, wstawiając się w jej imieniu. Cierpiał w żałobie, lecz nie winił jej. Ale nie doczekał końca procesu, by zobaczyć efekt. Zaraz po tym, sam odszedł w nieznane. Niejasne były jego powody, lecz mawiali, że chciał zamknąć stary rozdział w życiu. Nie umiał się dostosować...

-Elf, lata temu, rozpoczął wędrowny tryb życia, opuszczając na dobre lasy Hurushn, zmierzając na północ, do Cesarstwa Medevaru. Zaczął samotnie przemierzać Puszcze Kirtan, w której nauczył się poruszać, aby odkryć zapomnianą wiedze i miejsca, samemu zgłębiając swoją magiczną moc, oraz poznawać świat. Odwiedzając cywilizacje, z początku budził zdziwienie, ale przystosował się do senemskiej rasy ludzi, pojął ich język, oraz zaczął wykorzystywać swą magię, aby pomagać w wioskach lub bronić słabszych. Okrzyknięto go ludowym czarodziejem, w wiecznej podróży, pod gołym niebem, lecz też w zupełnie innym mu świecie. Choć już przyzwyczajony, wciąż czuje się zupełnie obcy...


UMIEJĘTNOŚCI I WADY
* --- - Przez dekady nauczany był magii przez elfickiego mentora, kolejno rozwijając ją dzięki medytacji i samokontroli. Zaznajomione czary w Księdze Zaklęć;
* --- - Potrafi walczyć za pomocą ostrej laski, choć stroni od jej używania;
* --- - Komunikatywnie posługuje się dwoma językami: jamei i medevarskim;
* --- - Nie zna się na obsłudze broni palnej, zaś broń biała wydaje się mu nieporęczna;
* --- - Z pewnością nie jest typem lidera, nie byłby w stanie wydawać poleceń i kimś zarządzać;
* --- - Jazda na wierzchowcu sprawia mu trudności.



POCZĄTKOWY EKWIPUNEK
* Słoneczna Laska - jest to laska, której kształt przypomina niepełne słońce, a jej "promienie" stanowią śmiertelne ostrza. To rodzinna pamiątka, przekazywana z ojca na syna, która reprezentuje ducha Yakshalamala;
* Szaty - długi, lekki ubiór, z metalowymi elementami typu osłonki i guziki, oraz z solidnym kaftanem na szyję. Charakterystyczne jest wilcze futerko na prawym barku i ramieniu;
* Naszyjnik - medalik na sznurku, wartość sentymentalna, pamiątka z dzieciństwa;
* Nóż - mały nożyk przy pasku za plecami, przeważnie do obierania owoców;
* Torba alchemika - podręczna torba z zakupionymi eliksirami na dobrą okazję.


CIEKAWOSTKI
* ... - W świetle prawa, jest niezarejestrowanym czarodziejem;
* ... - Rzucając zaklęcia wymawia stare inkantacje, praktykowane przez leśne elfy;
* ... - Bardzo wybredny pod względem smakowym, mało jada, ale nie wypije np. słabej kawy, czy nie spożyje mało soczystego owocu;
* ... - Jego preferencje seksualne nie wybiegają poza własną leśną rasę, co za tym idzie, nie widzi nic pięknego w ludzkich kobietach, czy samicach hybryd. Na szare elfki patrzy zaś z przymrużeniem oka;
* ... - Brzydzi się nekromancji, która bezcześci ciało i dręczy dusze;
* ... - Mierzi go zapach pomarańczy.

Akcept!