Hektor Almasver

autor: NN

autor: anndr.deviantart.com

autor: NN

---

Przez moment panowała cisza, aż nagle zza jednej wyspy kuchennej przyleciała chmara czarnych nietoperzy. Stworzonka zawirowały zaraz za Viktorem i przemieniły się w wysokiego mężczyznę o długich, szkarłatnorudych włosach rozrzuconych w lekkim nieładzie. Z nich wystawały dwie pary rogów, jedne nad uszami, pokaźne i baranio zakręcone, drugie bliżej szczytu głowy, drobne jak u młodej kózki. W jego elfio wyglądających uszach tkwiły liczne srebrne kolczyki, zaś gładką twarz o lekkich rysach zdobyły pomarańczowe ślepia i wąski ciemny cień. Na jego dłoniach widniały drobne pazury, ale to, co w szczególności rzucało się w oczy, to zwierzęce nogi zakończone racicami. Podzielone były na w sumie cztery części, choć główną rolę spełniały i tak tylko dwie środkowe. Jego długi ogon o rudej, miękkiej sierści kończyła biała kitka o nieco dłuższym włosiu. Większość schowana była pod czarnym płaszczem skrywającym tył szaty, w której zjawił się na balu i wciąż nie zmienił. Był to raczej nie rzucający się w oczy strój w kolorach czerni i czerwieni, ale całkiem przyzwoity. Może poza wysokim kołnierzem, który w przypadku wampirów kojarzył się dość groteskowo.
— Już nawet nie można spokojnie zjeść — rzucił z nutą rozbawienia w swym gładkim głosie.
W zasadzie ubrany był tak jak zwykle, w rzeczy raczej praktyczne niż eleganckie, choć nie znaczy to, że wyglądały źle. Koszula, skórzana kurtka i ciemne spodnie, do tego całkiem sporo pasków trzymających tę czy inną broń. Od racic do końca nogawek zaś widniało coś na wzór końskich owijek, z pewnością przydatnych w niejednej sytuacji na zewnątrz.

Jest bardzo specyficzny, na ogół dość beztroski i nie dbający o powszechnie przyjęte normy poważnego obycia. Lubi się dobrze bawić, zwłaszcza w towarzystwie, choć jest mu dość obojętne, czy ktoś podziela z nim ten nastrój czy też nie. Równie dobrze czuje się samemu. Nie boi się pić, choć raczej unika tego przy pracy. Dość empatyczny, choć ma chwilami dziwne poczucie humoru, trochę dziecinne. Lubi też ignorować konwenanse, jeśli tylko mu na to pozwolić. Jest w tym przypadku tym typem, który otrzymawszy palec, porwie całą rękę i to na tyle stopniowo, by ciężko było odmówić. Bywa samolubny i rzadko to dostrzega. Prawdopodobnie wzięło się to z przeszłości, kiedy był jeszcze niewolnikiem nie posiadającym nawet samego siebie. Bystry i spostrzegawczy, choć myślenie głównie o sobie utrudnia zwracanie uwagi na cudze uczucia. Ułatwia natomiast pracę, gdyż w walce Hektor potrafi bardzo łatwo przestawić się z lekkoducha na skupioną i czujną maszynę do zabijania. Nie jest zwolennikiem krzywdzenia niewinnych oraz organizowania bezpodstawnych samosądów, co zapewne mogłoby go postawić w konflikcie z nieodpowiednim pracodawcą. Inna sprawa, że jego postrzeganie prawa może być różne, zdecydowanie zależne od sytuacji.

Jak wiele innych hybryd i chimer, pochodzi z Sad'gha Ulu. Niewiele wiadomo o tym epizodzie, bo i sam Hektor nie bywa wylewny do byle kogo. Pewne jest natomiast, że już za młodu odebrał pełnoprawne szkolenie w walce. Punktem zwrotnym w tej przykrej historii było wykupienie go przez pewnego wampira, który pragnął zrobić z niego swego przybocznego ochroniarza. Dobrze mu nawet szło, on też uczynił Hektora wampirem i uczył oswajania się ze swoją nową naturą. W pewnym momencie ułożone życie skończyło się definitywnie, a Hektor wyruszył na południe. Przemierzył większą część Medevaru i na dłuższą chwilę osiadł w okolicy Lenth. Pracował jako najemnik, choć nie było to łatwe w przypadku jego wyglądu. Z drugiej strony dało się niektórym wmówić, że jest faunem, a tego już niewolnikiem nazwać nie byli tak skorzy. Nawiązał też kilka kontaktów z wampirzym światem, stopniowo i coraz bardziej, aż los zagnał go na ziemie lorda Savrasque. Było to na niedługo przed obaleniem rodu von Niftenhaumów. Osobiście nie brał udziału w wojnie, pozostając częścią awaryjnej obrony zamku w górach. Później przeniósł się do Neraspis, głównie z ciekawości tego, co mogło się tam wyczyniać, w nowej stolicy, odnowionego królestwa. Nigdy by nie przypuszczał, że ta ciekawość zwiąże go z sekretarzem monarchy...

DODATKOWE INFORMACJE
* Uwielbia jeść, szczególnie słodycze, ale zazwyczaj bez dodatku krwi. Może po prostu nie spotkał takich dobrze zrobionych.
* Jego szafa zawiera nie tylko klasyczne ubrania, ale też różne dodatki dostosowane do zwierzęcej budowy, jak choćby owijki dla kopytnych.

UMIEJĘTNOŚCI I WADY
* walka bronią - właściwie bronią wszelaką, do jakiej miał dostęp. Był szkolony jeszcze za młodu, a potem miał bardzo dużo czasu i jeszcze więcej okazji, by nauczyć się różnych rzeczy.
* jazda konna - rzadko praktykowana, kd kiedy opanował umiejętności drakulety. Od czasu przemiany też nie na koniach.
* sztuka przetrwania - już wielokrotnie musiał sobie radzić sam. Nie jest to jakiś wybitny poziom, bo wampirowi dużo do przetrwania nie trzeba, ale przeżyje w różnych warunkach, nawet tych tragicznych, jeśli będzie trzeba.
* języki - jahs, medevarski, ledreński (słabo), hargoński, koruńskih to zdecydowanie jedna z jego mocniejszych stron, potrafi szybko się uczyć i nawet chętnie to robi.

* łatwowierny - choć pewnie nie nasuwa się to w pierwszej chwili, ale lekkie nastawienie Hektora do większości wokół jest nie tylko kwestią grania przyjaznej twarzy. Jeśli kogoś polubi, musi zwyczajnie dostać po łbie, by zmienić zdanie, a i wtedy pewnie by się wahał.
* brak ogłady - choć bywał na dworach, to niewiele to zmieniło w tej kwestii. Zmuszony do właściwego zachowania Hektor najprędzej będzie po prostu milczał, by nie powiedzieć czegoś nieodpowiedniego.
* uczulony mniej lub bardziej na niektóre zioła - głównie w przypadku zjedzenia oraz wdychania naparów. Zaliczyć tu można: czosnek, arnika, świetlik łąkowy, aloes, goździki, łopian, capaiba.

EKWIPUNEK

Ogólny ubiór:

Rzeczy osobiste: