Pracownia magiczna Castillo

Kobieta powoli rozejrzała się po pomieszczeniu, który z jednej strony ujmował grą świateł i obcymi narzędziami, które wydawały się spoza znanego jej świata, a z drugiej strony te słoje przyprawiały o dreszcze… czuła się tu niekomfortowo, ale wiedziała dokąd przyszła i do jakiego stolika się dosiadła. Wiedziała, do kogo przyszła.
-To bardzo… zawstydzająca prośba…
Podjęła. Ale jej rozmówca też wiedział z kim się liczy. Castillo rozpoznał w niej Jocaste, kuzynkę drugiego stopnia Cesarza, po przez siostrę jego babki. Krew jak woda po kisielu, ale mimo to, błekitne krople przepływały przez jej żyły, a pozycja arystokratki była niezachwiana. Wątpił, aby Bardvaar w najmniejszym stopniu liczył się z jej zdaniem, ale nie marzyła mu się wizja rozgniewania wpływowej osoby. Dlatego założył ręce na piersi, siadając wygodniej w krześle i wpatrując w nią wyjątkowe oczy.
-Większość takich jest, póki nie wypowiemy ich na głos.
Zachęcił, a ta wzięła krótki wdech, kiwając głową. Była młoda, ciemnowłosa, o łagodnie opalonej cerze. Zadbana i szlachetna, zarazem niepozorna w obecnym stanie zmieszania. Mimo to, mógł przysiąść, że to tylko maska, aby rozkruszyć jego zimne serce na prośbę biednej damy.
-Chodzi o mojego męża… Lodrica… on zginął na wojnie, podczas tej paskudnej walki o Afraaz. Godzony mieczem jakiegoś elfa. Tak mówili żołnierze.- Przełknęła ślinę i znowu rozejrzała się po laboratorium, dostrzegając chyba kość udową na warsztacie. -Podobno para się pan czarną magią…- Podjęła, a on przymknął łagodnie oczy, czując do czego to prowadzi. -...podobno nikt się tym nie zajmuje, ale… można wezwać ducha… a nawet wskrzesić zmarłego, to prawda…? Czy istnieje sposób, aby Lodric… znów był ze mną…?
Zapytała, wpatrując w niego spojrzenie. Rudowłosy czarownik uniósł rzęsy, błądząc wzrokiem w pustce, delikatnie opuszczając podbródek.
-Droga Pani… to o czym mówimy, jest nekromancją. Choć umiem się nią posłużyć, ta jest zakazana i nie leży w moim zakresie obowią…
-Przecież zajmuje się nią pan!
Przerwała, nie rozumiejąc tego. Ale Castillo tylko przeczekał kilka sekund w ciszy.
-...jestem specjalistą w tej dziedzinie, aby pomóc ją pojąć. To wciąż nie to samo. Poza tym…- Odwrócił głowę. -Sprowadzony duch nie byłby tym samym. Lodric nie byłby tym kim był Pani mąż. Byłoby to tylko martwe ciało, które nie gnije, on sam miałby luki w pamięci i czułby się więźniem tych kości i skóry…- Tłumaczył, a na jej twarzy malował się niepokój. Chyba nie tak to sobie wyobrażała. -... a samo przyzwanie ducha byłoby krzywdą dla Lodrica, wyrwanie go ze świata swego bytu, sprowadzony tu byłby jak nieproszony gość, nie pojmując już w ten sam sposób, nie funkcjonując wedle naszych zasad. To jak nacięcie czyichś stóp i nakazanie chodzenia boso…
-Wystarczy!- Znowu przerwała i wstała. -Nie było tematu! I nalegam, aby nikt nie wiedział o tej… rozmowie!
Uniosła się i szybko udała do wyjścia, trzaskając drzwiami. Castillo jeszcze chwilę wpatrywał się w miejsce, gdzie ta mu zniknęła, aby zaraz wypuścić powietrze. Znowu to samo.

z/t