Zaginione Królestwo

Dobrze, że niezależnie od rasy, na każdego działał ten numer z kaszlem. Coś rzucili między sobą, ale ostatecznie zabrali Zephiruta i Babibyla tam gdzie mieli, a jemu dali spokój. Powiedzmy, bo coś zostało skwitowane do Imaraasti, na co dziewczyna podeszła do niego z pytaniem. Spojrzał na nią zagubiony, spod potarganych kosmyków i znad metalicznej maski, a jednak nie umiał wyczytać z tego nic, aż nie wyciągnęła w jego kierunku ręki. Jego brwi łagodnie opadły, a on lekko szarpnął swój plecak, kiwając głową na znak zaprzeczenia, po czym podparł się ściany, aby znów wstać. Nie chciał jej oszukiwać, zresztą wystarczyła im już blokada językowa.
Posłusznie podążał za nią lub z nią, po prostu dał się pokierować, ale kobieta o ładnych dużych oczach zaczęła znów coś mówić, czego on sam nie rozumiał. W tej chwili odczuł brak automatycznego tłumacza, ale faktycznie rzuciło mu się w uszy jedno słowo, "twarz". Przyłożył łagodnie palce do własnej maski, spojrzał po niej niepewnie i odpuścił sobie, nie wiedząc czego oczekuje po nim. Liczył tylko, że nie kazała mu pokazać twarzy, ale jakby jej na tym zależało, to użyje siły, nie jest ciężko pokonać chorego człowieka.
Dziewczyna mówiła dalej, ale tym więcej słów, tym trudniej wyłapać mu było chociaż jedno. Znowu się zmieszał.
-Nie… rozumiem…
Wymówił nisko i chrapliwie, ale jej śmiech zbił go z tropu. Powiedziała coś zabawnego? Chyba niewłaściwym było udawać, że też go rozbawiła. Śmieszna to była jego sytuacja.
Ale w końcu ona zatrzymała się, więc on także, spoglądając po Imaraasti. Zadała chyba pytanie, wnosząc po tonacji, ale kiedy wzięła wdechy, chyba zrozumiał tego sens bez tłumaczenia. Samemu wziął głęboki wdech, aż dźwięk z działających filtrów dał o sobie znak, ale przy wypuszczaniu oddechu, jego gardło nie podołało, a sam znowu doznał krótkiego napadu kaszlu, lekko odsuwając się od kobiety. Przyłożył dłoń do klatki piersiowej, łagodnie ją rozmasowując i spoglądając znów po towarzyszce. Skóra przy jego oczach lekko się zmarszczyła, jakby od skrytego uśmiechu, po którym skinął jej głową, że wszystko w porządku. Nie wiedział jakie miała intencje, ale warto było założyć, że faktycznie jej zainteresowanie jego stanem było szczere.
Za moment, położył plecak na ziemi. Zwątpił w to co chciał zrobić, uznając to z lekka bezsensu, ale mimo to, skupił się na niej.
-Imaraasti…- Podjął, jakby chcąc zwrócić jej uwagę, po czym uniósł jedna rękę na wysokość piersi. Na swoim pokrytym bliznami nadgarstku miał dwie bransoletki, lecz jedną dosyć sprawnie zdjął. Przyglądał się jej chwilę, po czym… wyciągnął w jej stronę. -Weź. Weź…
Lekko nią kołysał, jakby chcąc włożyć ją w jej ręce. Czy było mu źle, oddając komuś ozdobę, którą miał od wczesnej młodości? Chyba nie. Poza tym to tylko ładny przedmiot. Przy pierwszym kontakcie z inną kulturą, powinni ofiarować sobie coś cennego, na znak zaufania. A Morbiusowi niewiele już z jego doczesnego dobytku na powierzchni, czy nawet przy sobie. Dla niego ta wyprawa i tak była w jedną stronę.
-Bransoletka…
Dodał, po czym zakaszlał, biorąc wdech z maski, ale jeśli kobieta przyjęła dar, zaimprowizował ruch nakładania jej na nadgarstek, na podstawie tej drugiej, którą sobie zachował, aby i ona za nim powtórzyła. Mieliby teraz takie same, to chyba dobrze? Znak więzi.

Idharye przypatrywał się uważnie dziwnemu intruzowi. Choć spod maski nie było widać jego twarzy, to jednak czerwonawe ślepia w otworach wyraźnie wskazywały na zdziwienie i niepewność. Być może mu one nie przeszkadzały w wykonywaniu pracy, a może właśnie starał się ukryć je pod wycelowaną w przybysza bronią. Zaskoczenie bursztynowookiego było równie spodziewane. Choć może nie do końca? Ciężko uwierzyć, że te dwie grupki trafiły tu zupełnie niezależnie.
Kiedy ten sięgnął po broń wraz z dziwnie rzuconym zdaniem, drugi zwiadowca również wycelował w niego, lecz niepotrzebnie, jak się okazało. Podszedł więc szybko, zebrał uzbrojenie i cofnął się od niego.
— Dom?... — odjął pierwszy, wyraźnie zbity z tropu tym słowem. — To bez sensu... — mruknął niezadowolony, choć chyba nie do końca wiedział, jak ma się ustosunkować.
Zaraz za plecami Iriego znów rozbrzmiały kroki, kiedy to Elrica cofała się korytarzem. Jedną ręką trzymała obrożę Erathusa, drugą miała uniesioną.
— No... to chyba twoi koledzy, tak? — Zerknęła na niego przez ramię. Parę metrów przed nią szła kolejna dwójka zamaskowanych zwiadowców z bronią.
Elrica przystanęła obok swego towarzysza, próbując uspokoić swego bagiennego psa. Sytuacja wyglądała tyleż spokojnie, co nerwowo, a za chwilę miało paść imię, które stworzyło między chwilę zdumionej ciszy.
— Kłamiesz! — prychnął idharye i zbliżył się nieco. — Shir Agarthamaalar nie żyje od tysięcy lat...
— Ale on skądś mu... — mruknął ten, co zabrał mu rzeczy.
— Przecież to absurd! — warknął teraz na podwładnego.
— Ale, Saethi, powiedział "dom", znalazł drogę, zna naszą mowę... To pewnie przypadek, to imię, ale jest z nami związany... — starał się tłumaczyć, a kiedy odpowiedziała mu ugodowa cisza, przeniósł wzrok na Irithylla. — Nazywam się Egoth Thanaveelai.[i]
[I] — Saethi Avrathiyati, dowódca północnego zwiadu.... — mruknął, wracając uwagą do zmiennokształtnego, a także jego towarzyszki, której przyjrzał się uważniej. Jej i ich stworzeniu. — Co to jest? — spytał, choć ciężko było stwierdzić, które "to" ma na myśli.
— Jest jak my, szefie, ale nie całkiem — odezwał się jeden z dotychczas milczących. — Gdy zmienia postać, staje się wieloma stworzeniami naraz, a jednocześnie każde z nich jest nadal nią...
— Co? — Saethi spojrzał na kobietę, a zaraz na Agarthamaalara.
— Chyba mnie nie komplementują... — mruknęła Elrica, obserwując sytuację.

Obserwował ich uważnie, ale nie wyglądał, jakby przejmował się rozbrojeniem, na które sam przyzwolił, zupełnie jakby wszystko toczyło się na jego zasadach, choć w gruncie rzeczy improwizował. Też nie był zaskoczony bardziej od nich samych, ponieważ fakt jaki pojął, kim byli, rozwiewał jego wcześniejsze wątpliwości. Jeśli nie byli tak starzy jak myślał, równie dobrze mogli być potomkami ocalałych.
Wtedy też powróciła Elrica, na co powoli opuścił unoszone w górze ręce, nabierając większej pewności.
-Powiedzmy… to tutejsi, tak mniemam.
Poinformował ją, zaraz wracając wzrokiem do obu strażników, którzy chyba wdali się w małą sprzeczkę na temat jego tożsamości. Próbował to nieco przetłumaczyć kobiecie, ale z każdymi słowami, sam wątpił, czy dobrze rozumie.
-Shir… to słowo brzmi znajomo, choć dawno nikt się tak do mnie nie zwracał…- Utkwił na nich spojrzenie pełne opanowania. -...ale choć byłem tu dawno, śmierć się ze mną obeszła. Fascynuje mnie fakt, że znacie moje nazwisko… przybyłem po odpowiedzi, które odebrał mi czas…- Wymruczał, ale wystarczająco wyraźnie, aby zrozumieli w jego archaicznej już mówię. -...nie sądziłem, że wciąż w Idharonie jest życie po tragicznym upadku. To mnie raduje.- Uśmiechnął się, zakładając ręce za plecy i zaraz wysłuchując ich imion, oraz nazwisk. Nie kojarzył ich, ale zapamięta. -Egothu, Saethilu, miło mi Was poznać. I Was.- Rzucił w kierunku milczących. -"Północny zwiad"... formacja. A więc jest tu militaryzm.
Wymruczał do siebie, zawieszając oko na Elrice, której komentarz chyba go kupił, bo uśmiechnął się rozczulony. No tak.
-Nie rozumieją tego jak jesteś wyjątkowa.- Podjął, zaraz na nich zerkając. -To Elrica Vantelshow i chciałbym, abyście zwracali się do niej z szacunkiem. Jest moją bratnią duszą i przyjaciółką.- Skupił się na milczku. -Jest wampirem. Istotą ciemności, zna różne sztuczki, ale jest bardzo dobra i miła, bez obaw.- Westchnął ciszej, wracając do Saethila. -Rozumiem, że to nagłe, ale chciałbym porozmawiać z obecną władzą, jeśli to możliwe. A przynajmniej, zobaczyć jak obecnie wygląda Idharon. Tysiące lat to dużo czasu...
Uśmiechnął się, w swej błogiej nieświadomości.